Το μεγαλύτερο παράσημο της ιστορίας του ΠΑΟΚ κερδήθηκε με την κατάκτηση του τέταρτου πρωταθλήματος του Δικέφαλου του Βορρά, με τρόπο που πλέον μπορεί κάλλιστα να κατηγοριοποιηθεί ως κάτι ξεχωριστό και ασπρόμαυρο.
Το μυαλό ξεζουμίζεται για επίθετα. Εννοείται πως υπάρχουν, μα όταν έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν άλλα κι άλλα, πως στο καλό να μπουν στην ίδια πρόταση για να χαρακτηρίσουν αυτό που ολοκλήρωσε απόψε το βράδυ ο ΠΑΟΚ με την κατάκτηση του τέταρτου πρωταθλήματος της ιστορίας του;
Στην άκρη λοιπόν. Και τα επίθετα και τα επιρρήματα. Στιγμές. Μόνο. Που αποτυπώνουν τη σεζόν των “ασπρόμαυρων”, που αναδεικνύουν το επίτευγμα των πρωταθλητών Ελλάδας.
Στιγμές πρώτα απ’ όλα από το παιχνίδι το τελευταίο τους, στο “σπίτι” του άσπονδου συμπολίτη, που παρουσιάστηκε και έπαιξε ακριβώς όπως έπρεπε, όπως ταίριαζε.
Το πρώτο. Μαρκάρισμα στο κέντρο. Από ποδοσφαιριστή που δεν “έπρεπε” να είναι εκεί (Ζίβκοβιτς). Κλέψιμο. Transition άμεσο. Σήμα κατατεθέν χρονιάς ολάκερης. Δουλειάς. Φιλοσοφίας. Σχεδιασμού. Πλάνου. Με έναν; Με έναν. Με δύο; Με δύο.
Πάσα στον ακόλουθο επιθετικό (Μπράντον). Μια επαφή, γκολ. Δεν υπήρχε σε όλη τη σεζόν το σημείο κατάληξης στην επίθεση. Οπότε το γκολ έπρεπε να γίνει, να βγει έτσι. Με την μπάλα να μπαίνει στα δίχτυα. Με δύο να φτιάχνουν τη φάση, την ευκαιρία; Με δύο. Μεπερισσότερους; Με περισσότερους. Με όσους.
Το δεύτερο. Οκτώ αγγίγματα. Τα πρώτα πέντε, του μαεστράκου (Κωνσταντέλιας). Του τύπου που με τα μεράκια του, μεράκλωνε το σύμπαν. Που φέτος πήρε τόση ελευθερία – μα όχι ασυδοσία – όση η ικανότητά του να αλλάζει, με τις εμπνεύσεις του, τα κέφια του καιμόνο, την εικόνα όλης της ομάδας.
Το προτελευταίο άγγιγμα, ασίστ του σκόρερ (Μπράντον). Δεν πρέπει να ακούμπησε άλλες φορές το τόπι. Μόνο δύο. Στη μία “έγραψε”, στην άλλη σέρβιρε. Ο ορισμός της οικονομίας.
Σε όλα. Δεν μπορείς να μακιγιάρεις κάτι με υπερ-έκθεση, γιατί έτσι, οι αδυναμίες – συνήθως – είναι αυτές που ξεχειλίζουν. Και ο ΠΑΟΚ φέτος τις έκρυψε γιατί ήξερε, καλύτερα από κάθε άλλον, πως να δουλέψει ώστε το πλεονέκτημα του ενός, να γίνει καρπός όλης της ομάδας.
Η ασίστ δόθηκε στον δεύτερο μεγαλύτερο των αποδυτηρίων (Τάισον). Σε ποιον να το πεις και ποιος να το πιστέψει πως αυτός που καταπίνει μέτρα στο χορτάρι και αντιπάλους καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς περπατάει στις 37 της ζωής του. Αυτός έκανε τα δύο τελευταί αγγίγματα. Κοντρόλ και εκτέλεση. Δίχτυα.
Με το αποψινό, πέντε γκολ σημείωσε όλα κι όλα. Τόσα όσα, πάνω κάτω, είναι ο μέσος όρος της καριέρας του. Τα τρία τελευταία όμως είναι αυτά που λογίζουν τη διαφορά που έκανε.Αυτό που άνοιξε το σκορ κόντρα στον Ολυμπιακό. Αυτό που άνοιξε το σκορ κόντρα στονΠαναθηναϊκό. Και απόψε, το τελευταίο της χρονιάς. Του τίτλου.
Τρία σε μια εβδομάδα. Τρεις νίκες.
Σε μια φάση, σε ένα γκολ, συνδυασμός των πάντων, μίξη και σύνοψη μιας ολόκληρης χρονιάς. Πίεση, transition, νιάτα, ποιότητα, έμπνευση, ορμή, πίστη, αλτρουισμός, υποταγή στο σύνολο, επίγνωση ρόλων, εμπειρία, προσωπικότητα, κλάση.
Κάνει τον ακάτεχο να ξέρει κάθε χάρη
Σέντσι δεν πόνταρε κανείς στον ΠΑΟΚ. Θυμάμαι τον τεχνικό του, στην προετοιμασία κιόλας, σε μια συνέντευξη στο πόδι, με το τσιγκέλι να ξεστομίζει λέξεις, χωρίς να κρύβει την ανυπομονησία του για μια ενίσχυση που δεν έρχονταν.
Απλό το πως θα συνέβαινε: θα περνούσε σε ευρωπαϊκούς ομίλους ο ΠΑΟΚ; Θα έρχονταν και προσθήκες. Συνθήκη που δεν ίσχυε, δεν υπήρχε για κανέναν άλλον διεκδικητή τίτλου. Ο πρώτος “τελικός” που κλήθηκε να δώσει φέτος ήταν μόλις στο… δεύτερο παιχνίδι της σεζόν, αρχές Αυγούστου, στη ρεβάνς της Ιερουσαλήμ με την Μπεϊτάρ, ύστερα από το 0-0 του πρώτου πρώτου ματς στην Τούμπα.
Τελικός. Άντε να μιλήσουμε για χαρακτηρισμούς μετά.
Στην πρώτη κατηφοριά στην Αθήνα, στα μέσα μόλις του φθινοπώρου, ηττήθηκε από την ΑΕΚ. Και λίγο έλειψε να διαλυθεί. Να τον διαλύσουν. Από έξω προς τα μέσα. Η απαξίωση, έτσι κι αλλιώς – τότε – ήδη, συντελεσμένη.
Ενδεικτικό πως από τότε στον πάγκο του Ολυμπιακού κάθισαν τρεις προπονητές, ενώ ο εκείνη την στιγμή πρωτοπόρος Παναθηναϊκός κατέληξε τέταρτος και φουρτουνιασμένος.
Μάθημα. Ένα ακόμη.
Χειμωνιάτικα, όλη κι όλη, μια μεταγραφή έκανε. Μία. Χρειάζονταν περισσότερες, εννοείται. Ούτε λόγος για σύγκριση εύρους και επιλογών στο rotation σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Αλλά όταν όλη τη σεζόν το γκρουπ είναι μαθημένο να βγάζει από τη μύγα ξίγκι, να καταθέτει ό,τι έχει, πολλά ή λίγα, και από δαύτα μέσα από την εικόνα της ομάδας ακόμη και ο (έκαστος) ακάτεχος, να μοιάζει πως ξέρει κάθε χάρη, τότε…
Έτσι έμεινε μέσα σ’ όλα. Μια ιστορία βγαλμένη από τα παραμύθια του στέρησε τον τελικό Κυπέλλου. Στο Conference League η διαφορά φάνηκε, αλλά και πάλι στα προημιτελικά έφτασε.
Πριν έναν μήνα, ισοφαρίζοντας στο 100’ στη Λαμία, η αίσθηση ήταν πως η σεζόν τέλειωσε. Και πως ό,τι άξιζε – τρομάρα μας – να πάρει, θα το έπαιρνε, απλώς αποφεύγοντας τον μουντζούρη της 4 ης θέσης.
Τα μαθηματικά τότε, περισσότερο για τους τύπους χρησιμοποιούνταν παρά για την ουσία. Χρειάζονταν μόνο νίκες ως το φινάλε σε τέσσερα παιχνίδια. Και ακόμη και αν τις έκανε, σίγουρο πως θα του έφταναν δεν ήταν. Τις έκανε. Τις πήρε.
Και του έφτασαν. Δίκαια. Γιατί τα άλλα μαθηματικά, πέραν της σούμας που μόνο αυτή μετράει στο φινάλε, δεν αναδεικνύουν τύπο, αλλά ουσία.
Περισσότερες νίκες, περισσότερα γκολ, καλύτερο παθητικό. Και ένα ντεμαράζ σε αλλεπάλληλα επιτυχημένα match balls που υπογραμμίζει αυτή τη δικαιοσύνη.
Δεν θα μπορούσε λοιπόν να χαλάσει από μια κεφαλιά ενός ανενόχλητου αντιπάλου, ακριβώς στο όριο της μικρής περιοχής, στην τελευταία φάση της χρονιάς. Και δεν χάλασε. Άουτ, βολέ επαναφοράς, λήξη, πρωτάθλημα. ΠΑΟΚτσίδικο.
Το μόνο που ίσως να ταιριάζει στην περιγραφή του. Γιατί βλέποντας τι πέτυχε φέτος ο ΠΑΟΚ, μπορούν όλοι να καταλάβουν πλέον τι ακριβώς σημαίνει.
