H Εθνική επιστρέφει μετά από 16 χρόνια εν χορδαίς και οργάνω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο Βασίλης Σκουντής σκουπίζει τα εθνικά δάκρυα και προσπαθεί να αποσείσει την ενοχή στη χαρά!
Έπεσε κλάμα και των γονέων χθες το βράδυ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας…
Στην κυριολεξία και των γονέων, εάν κρίνω από τα διαρκώς βουρκωμένα μάτια του (περιστοιχιζόμενου από τους δυο γιους του, τον Λίαμ Τζέιμς και τον Μάβερικ) Γιάννη Αντετοκούνμπο που εάν μάζευε τα δάκρυα του, τα κυβικά του νερού θα ξεπερνούσαν σε όγκο και αυτά που εκχέει ο Σαρωνικός κόλπος στις όχθες του οποίου παίχθηκε το έργο…
Ποιο έργο;
Μα φυσικά το παιχνίδι των λυγμών!
Οι λυγμοί του Ντιρκ του Γιάννη και του Ρούντι
Το «The Crying Game» είναι ένα κινηματογραφικό θρίλερ που γύρισε το 1992 ο Ιρλανδός σκηνοθέτης Νιλ Τζόρνταν, το οποίο στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Το παιχνίδι των λυγμών» και διασκευάσθηκε αναλόγως στις 20 Ιουλίου του 2008 κατάχαμα στα έγκατα του ΟΑΚΑ με πρωταγωνιστή τον Ντιρκ Νοβίτσκι, ενώ το remake του παρουσιάσθηκε χθες από τον «Greek Freak» και μάλιστα εις διπλούν…
Η πρώτη πράξη του ανέβηκε σε δημόσια προβολή στο παρκέ του ΣΕΦ και ακολούθησε η δεύτερη, εν κρυπτώ και παραβύστω στα αποδυτήρια.
Το ‘χουν, κατά πως φαίνεται, τα Προολυμπιακά Τουρνουά να γεννούν τέτοιες εικόνες και να ενεργοποιούν τους δακρυγόνους αδένες, άλλωστε εκτός από τον Αντετοκούνμπο πλάνταξε στο κλάμα και ο Ρούντι Φερνάντεθ στη Βαλένθια.
Τελικά, εκτός από το γέλιο (αποδεικνύεται) πως και το κλάμα είναι μεταδοτικό!
«Βγάλτε εισιτήρια, θα πάρουμε μετάλλιο»
Είχαμε χρόνια να κλάψουμε από χαρά, συνήθως τα δάκρυα αυλάκωναν τις παρειές μας από στενοχώρια και θλίψη, οπότε τώρα είναι καλοδεχούμενα και άμποτε να ξαναπέσουμε στην ανάγκη τους….
Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το μαρτύρησε και μάλιστα βροντωδώς ο Θανάσης Αντετοκούνμπο τρέχοντας (και μάλιστα με τη θεραπευτική μπότα στο πόδι του) στη μικτή ζώνη λίγα λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα της Εθνικής με την Κροατία.
«Παιδιά βγάλτε εισιτήρια για το Παρίσι. Θα πάρουμε μετάλλιο»!
Ο Μήτογλου και το «Et voilà»
Στο αμέσως επόμενο κλικ ρώτησα τον Μήτογλου εάν αυτή η κουβέντα του ακούγεται σαν να είναι βγαλμένη από τον τρελό του χωριού, αλλά ο Ντίνος δεν μάσησε και συναίνεσε με αυτή…
Ε τότε είναι που θα επιβεβαιωθεί απολύτως το σλόγκαν το οποίο αναγράφεται στα καπέλα τα οποία απένειμε η FIBA και τα φόρεσαν χθες το βράδυ όλα τα μέλη της Εθνικής,
«Et voilà», που σημαίνει «Και εδώ είμαστε»!
Επιτέλους, είμαστε εδώ, έπειτα από 16 χρόνια και γι αυτό κιόλας ζούμε μεγάλες στιγμές…
Αυτές τις μεγάλες στιγμές τις ζουν (και τις αξίζουν) οι παίκτες και οι προπονητές οι οποίοι μόχθησαν και κατέθεσαν εργατοώρες, μόχθο, ιδρώτα, δάκρυα και αίμα στον βωμό της στοιχειωμένης πρόκρισης, της παρουσίας στη δεδομένη φωτολουσιά του ολυμπιακού παλκοσένικου στην «Πόλη του φωτός» και άμποτε μιας νέας εποχής για το ελληνικό μπάσκετ.
Ο χορός στο ΣΕΦ και ο γρύλος
Αυτός άλλωστε ήταν ο λόγος για τον οποίο, ενδεχομένως ασυναίσθητα, όλη η ομάδα σε απόλυτο συγχρονισμό κιόλας με τον κόσμο που πλημμύρισε όλες τις μέρες το ΣΕΦ, μόλις ακούσθηκε η κόρνα της λήξης, αναβίωσε στιγμές από το Βελιγράδι, τη Σαϊτάμα και το Κατοβίτσε…
Έκαναν κύκλο κι άρχισαν να χορεύουν!
Εκείνη τη στιγμή οι παίκτες και κυρίως οι παλιότερες καραβάνες (βλέπε Παπανικολάου, Καλαθης, Αντετοκούνμπο) έβγαζαν τους πόθους και τους καημούς του και εκπλήρωναν τα απωθημένα τους εξ ου και μια αθυρόστομη, αλλά πολύ φυσιολογική αντίδραση του Γιάννη…
Τη διάβασα στα χείλη του και συμφώνησα απολύτως μαζί του, διότι αυτός ο… γρύλος μας είχε κατσικωθεί για τα καλά και τον βρίσκαμε πότε στο Καράκας, πότε στο Τορίνο, πότε στη Βικτόρια, χώρια που η Εθνική έχει να νιώσει τη χαρά της αναρρίχησης σε ένα βάθρο από το μακρινό 2009.
«Τότε δεν έπαιζα μπάσκετ»
Έναν χρόνο νωρίτερα η ομάδα που επιθυμεί σφόδρα και διακαώς να ξαναγίνει η «Επίσημη Αγαπημένη» είχε καταλάβει την πέμπτη θέση στην τελευταία (πριν από την επερχόμενη) συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι όταν ρώτησα χθες τον Γιάννη εάν θυμάται κάτι από τότε, παραδέχθηκε ειλικρίνεια «όχι, γιατί τότε δεν έπαιζα μπάσκετ»!
Τότε δεν έπαιζε, τώρα κάτι κάνει, καλούτσικος φαίνεται!
Καλούτσικος, αλλά και διαφορετικός σε σχέση με το παρελθόν, κάτι που πιστώνεται τόσο στην ιδέα που έγινε πράξη του Βασίλη Σπανούλη, όσο και στη δική του δεκτικότητα σε ό,τι αφορά την προσαρμογή του σε έναν διαφορετικό ρόλο και σε ένα πιο εξευρωπαϊσμένο στιλ συγκριτικώς με τη ρουτίνα του στο ΝΒΑ.
Ο Σπανούλης και το… ελάκι!
Ενδεχομένως συνέβαλε σε αυτή την κατά το μάλλον ή ήττον μετάλλαξη του (είτε υπήρξε προσωρινή, είτε παγιωθεί) το γεγονός ότι προερχόταν από τραυματισμό και τρίμηνη απραξία, ενώ ταυτόχρονα τελούσε σε ένα καθεστώς περιορισμένου χρόνου συμμετοχής, αλλά ασφαλώς το γεγονός ότι βάσταγε λιγότερο την μπάλα στα χέρια του και περισσότερο από φουνταριστός μέσα στο βαμμένο, θύμιζε παλιό ελάκι (!) στοχεύοντας από συγκεκριμένες θέσεις και με σουτ από τα 4-5 μέτρα εκτός των ευκαιριών στον αιφνιδιασμό, απελευθέρωσε όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις της ομάδας.
Ομίλησε επ’ αυτού νωρίτερα εδώ και ο Ρικ Πιτίνο, αλλά όπως έχει πει ο Σπανούλης «εάν σε κάποιο ματς ο Γιάννης πρέπει να βάλει 40 πόντους θα τους βάλει»…
Θα τους βάλει και θα πει κι ένα τραγούδι!
Ο γήινος «Superman»
Στα τρία ματς του Προολυμπιακού Τουρνουά ο σούπερ σταρ των Μπακς δεν χρειαζόταν να φορέσει την μπέρτα του «Superman» και απέδειξε ότι μπορεί να ηγηθεί και να αξιοποιήσει τα ταλέντα του και να κάνει τη διαφορά με μια πιο… γήινη εμφάνιση, όπως γήινο και ανθρώπινο υπήρξε και το βαλάντωμα του στο κλάμα τόσο στον αγωνιστικό χώρο, όσο και στα αποδυτήρια.
Το Προολυμπιακό Τουρνουά πάει, πέρασε, ανήκει στο παρελθόν και γίνεται κομμάτι της συλλογικής μνήμης, διότι αφενός στέφθηκε από απόλυτη (αγωνιστική και οργανωτική) επιτυχία και αφετέρου βάζει την Εθνική ομάδα στη διαδικασία της προσδόκιμης και πολυπόθητης αποενοχοποίησης…
Μέγα πλήθος, μέγα πάθος
Ήταν εξόχως ευχάριστη, συγκινητική και πολλά υποσχόμενη η εικόνα του γηπέδου με το «μέγα πλήθος, μέγα πάθος», τις ελληνικές σημαίες, τις φανέλες της Εθνικής, τα κασκόλ, τα πανό, τα πλακάτ και δεν συμμαζεύεται…
Φαντάζομαι ότι τηρουμένων των αναλογιών ανάλογες σκηνές θα υπάρξουν και τις προσεχείς ημέρες στα δυο ή τρία φιλικά ματς που θα επιδιώξει να παίξει η Εθνική πριν από το ταξίδι της με προορισμό τη Λιλ, που παρεμπιπτόντως έχει συμβολική και ιστορική σημασία για τον προπονητή Βασίλη Σπανούλη και τον τζένεραλ μάνατζερ Νίκο Ζήσης.
Εκεί, στις 17 Σεπτεμβρίου του 2015 στον ακροτελεύτιο αγώνα του EuroBasket απέναντι στη Λετονία (97-90) οι δυο ομογάλακτοι και αδελφοποιτοί αποχώρησαν χέρι χέρι από την Εθνική και εκεί θα επιστρέψουν αντάμα και τώρα!
Η Λετονία και ο Σρέντερ
Παρεμπιπτόντως η Λετονία θα ξαναβρισκόταν στην ατζέντα της Εθνικής, αλλά η συντριπτική ήττα της και μάλιστα στη Ρίγα από τη Βραζιλία και ο αποκλεισμός της είχαν ως αποτέλεσμα να ακυρωθούν τα δυο φιλικά ματς (ένα προπονητικού χαρακτήρα και δυο κανονικά) που επρόκειτο να διεξαχθούν στην Αθήνα στο διάστημα από τις 17 έως τις 20 Ιουλίου.
Πλέον η ΕΟΚ αναζητεί άλλες ομάδες ως αντιπάλους για τα φιλικά ματς με υποψήφιες τη Βραζιλία, το Πουέρτο Ρίκο, το Νότιο Σουδάν που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την (λειψή) Αργεντινή η οποία βρίσκεται επί ισπανικού εδάφους.
Ανάλογες με τις τωρινές εικόνες λατρείας προς την Εθνική είχαν εκτυλιχθεί και τον Αύγουστο του 2022, στον αγώνα με το Βέλγιο και στο Τουρνουά Ακρόπολις, αλλά τότε δεν μας έκατσε, ας όψονται ο Ντένις Σρέντερ και η λοιπή γερμανική κουστωδία στον προημιτελικό του EuroBasket στο Βερολίνο.
Η καψούρα και ο Θουκυδίδης
Τώρα ο κόσμος αγκάλιασε ξανά την Εθνική, έδωσε καινούργιους όρκους αγάπης και αφοσίωσης, αναθέρμανε την καψούρα του και αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη σε κανένα επίπεδο και για κανέναν λόγο.
«Η Εθνική ομάδα όντως μυρίζει Ελλάδα», όπως είπε ο πρόεδρος της ΕΟΚ Βαγγέλης Λιόλιος και η επιστροφή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες συνιστά ένα ανεκτίμητο αγαθό πάνω στο οποίο πρέπει να γίνει επένδυση σε όλα τα επίπεδα, ώστε να την προστιθέμενη αξία που της αναλογεί και να κεφαλαιοποιηθεί έτι περαιτέρω.
Να μην πάει στράφι, βρε αδερφέ, θα είναι κρίμα διότι, όπως είχε πει και ο Θουκυδίδης, «οι καιροί ου μενετοί», τουτέστιν οι ευκαιρίες δεν περιμένουν.
«Το νου μας ρεμάλια»
Γι’ αυτό λοιπόν θα επαναλάβω την ατάκα του Λάμπρου Κωνσταντάρα στην ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» και κολλάει γάντι στην περίσταση…
«Το νου σας ρεμάλια, το νου μας»!
Νενικήκαμεν λοιπόν, προκριθήκαμε, ξορκίσαμε τους δαίμονες και συγχωρέθηκαν κιόλας τα πεθαμένα μας: τους παίκτες που χαράμισαν τα νιάτα και τα καλύτερα χρόνια τους εννοώ και δεν κατάφεραν να φορέσουν τα ωραία άσπρα και μπλε κοστούμια τους για να παρελάσουν στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων…
Αυτή η τελετή έναρξης βεβαίως φοβάμαι ότι μπορεί να εξελιχθεί σε…casus belli!
Η σημαία του Γιάννη
Ο λόγος;
Η σοβαρή, μάλλον επικρατέστερη και κατά την άποψη μου απολύτως λελογισμένη και δίκαιη (για πολλούς και προφανείς αθλητικούς και κοινωνικούς λόγους) υποψηφιότητα του Γιάννη Αντετοκούνμπο για τον εξόχως τιμητικό ρόλο του σημαιοφόρου της ελληνικής αποστολής και να σουλατσάρει πρώτος απ’ όλους τους αθλητές της οικουμένης στην τελετή έναρξης η οποία θα πραγματοποιηθεί κατά μήκος του ποταμού Σηκουάνα…
Ρωτήθηκε επ’ αυτού χθες ο σούπερ σταρ των Μπακς και απάντησε σχετικώς, αλλά με το που τέθηκε σε… δημόσια διαβούλευση η υπόθεση άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, άρχισε ο κακός χαμός και το νερό που ρίχνεται στον μύλο της αντιπαράθεσης προκαλεί υπερχείλιση στη στάθμη του Σηκουάνα!
Γιατί αυτός και όχι ο τάδε, γιατί ο δείνα και όχι ο Γιάννης και δεν συμμαζεύεται!
Η ενοχή στη χαρά
Αυτή είναι όμως η Ελλάδα, αυτοί είμαστε: η χώρα και ο λαός της υπερβολής, της ενοχής στη… χαρά, των τιμητών των πάντων, της υπερβολής, των τσακωμών περί όνου σκιάς, του άκριτου σιχτιρίσματος, του ανέξοδου ξεκατινιάσματος και της ευκολίας με την οποία από ευαίσθητοι γινόμαστε αναίσθητοι και τούμπαλιν.
«Ήμαρτον», όπως έλεγε σε τέτοιες περιπτώσεις και ο συχωρεμένος ο Γιώργος Γεωργίου…
