Σήμερα συμπληρώνονται 19 χρόνια από τοεφεξής καλούμενο “Βάλ’ το αγόρι μου” στον ημιτελικό της Εθνικής με τη Γαλλία στο Βελιγράδι και ο Βασίλης Σκουντής αποτίνει ένα νοσταλγικό φόρο τιμής σε εκείνο το έπος…
Μπορεί να έχουν περάσει 35 χρόνια, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ατάκα του Βασίλη Γκούμα, που διαψεύσθηκε τότε, αλλά επιβεβαιώνεται τώρα!
Ενάμιση χρόνο μετά τον θρίαμβο της Εθνικής στο EuroBasket του ’87, σε ένα από τα πρώτα τεύχη του “Τρίποντου”, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 8 Νοεμβρίου του 1988, είχα πάρει μια συνέντευξη από τον Βασίλη Γκούμα…
Η επέτειος της μάχης του Σκρα!
Σε αυτήν λοιπόν ο “Αυτοκράτορας” είχε πει μεταξύ άλλων πως “δεν πρέπει να καταντήσουμε να γιορτάζουμε την εκάστοτε επέτειο του θριάμβου όπως τη μάχη του Σκρα”!
Δεν ξέρω και δεν ρώτησα κιόλας τότε τον Γκούμα για ποιο λόγο διάλεξε αυτή τη μάχη η οποία παρεμπιπτόντως θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία…
Ευτυχώς ο λεγάμενος δεν δικαιώθηκε διότι μετά το χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket του 1987, η Ελλάδα ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στη διοργάνωση του 1989, ενώ από το 1990 έως και το 1998 έλαβε μέρος σε οκτώ διοργανώσεις και δεν έπεσε ποτέ κάτω από την έκτη θέση…
Τα ψίχουλα της νοσταλγίας
Ευτυχώς ούτε το χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket του 2005 καταντήσαμε να το γιορτάζουμε ως μια μακρινή εθνική επέτειο: ακολούθησαν το ασημένιο μετάλλιο (περιχυμένο και γαλβανισμένο κιόλας από την αχλή της μυθικής νίκης επί των Αμερικανών) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2006 στη Σαϊτάμα και το χάλκινο στο EuroBasket του 2009 στο Κατοβίτσε, αλλά, όπως λένε και οι Ιταλοί σε τέτοιες περιπτώσεις, “basta cosi”!
“Δώκαμε, δώκαμε”, κατά πώς λέγαμε ελόγου μας παλιά: δώκαμε ό,τι είχαμε και εδώ και 15 χρόνια ξεροσταλιάζουμε έξω από την τετράδα και τρεφόμαστε με τα ψίχουλα των αναμνήσεων και της νοσταλγίας…
Περνούν τα έρμα τα χρόνια κι έφτασαν κιόλας τα 19, του χρόνου θα στρογγυλέψουν και θα γίνουν 20…
«Γιοβάισα, ναι, όπως τότε»
Δέκα εννέα μετρημένα με ημερολογιακή ακρίβεια, από εκείνο το βράδυ που ο Ζήσης κουβάλησε την μπάλα, ο Διαμαντίδης έβαλε το τρίποντο και ο Γιοβάισα αστόχησε!
“Τρία, δυο, κανένα, Γιοβάισα, ναι, όπως τότε”!
Κοινώς ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή!
Η μάλλον, του… Λωλοσκουντή!
Τι ήταν και τούτο πάλι;
Άκου εκεί “Γιοβάισα”, ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι τι φλας έφαγα και πώς μου ΄ρθε να πω αυτή την ατάκα…
“Ναι ο Διαμαντίδης”
Πλάκα πλάκα στην τηλεοπτική μετάδοση των τελευταίων δευτερολέπτων αδικούνται κατάφωρα ο Έλλην ήρως και ο Γάλλος homme fatal: και καλά το όνομα του Μήτσου το αναφέρω, έστω και με… χρονοκαθυστέρηση, αλλά εμφατικά, ου μην και ηδονικά (“Ναι ο Διαμαντίδης”) αλλά εκείνο του Αντουάν Ριγκοντό το ‘φαγε η μαρμάγκα…
“Ανθ’ ημών Γουλιμής”, είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1895.
“Αντ’ αυτού, Γιοβάισα”, είπα εγώ τότε!
Για εκείνους που δεν το ξέρουν ή διέλαθε της μνήμης τους, ο Λιθουανός με τη γαμψή μύτη και την πλακουτσωμένη φάτσα ήταν εκείνος ο οποίος στις 14 Ιουνίου του ’87 έκανε το σουτ μετά τις βολές του Αργύρη Καμπούρη…
Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι είχε αστοχήσει, η ψυχή μας πήγε (όχι στην Κούλουρη που είναι κιόλας ένα τσιγάρο δρόμος από το ΣΕΦ, αλλά) στο Κάουνας!
Δέκα οκτώ χρόνια αργότερα, Σάββατο βράδυ, στη “Beogradska Arena” βάδισε στα χνάρια του άλλος ένας… μυτόγκας και ούτως ειπείν, ξανακερδίσαμε μια παρτίδα που πρώτα τη χάναμε και ύστερα τη σώσαμε.
Την μπάλα την τράβηξε η αύρα!
Ως γνωστόν, του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει, οπότε σπολλάτη μας!
Σε ένα άστοχο σουτ του Λάκοβιτς στη Νέα Σμύρνη, στη σειρά των ημιτελικών ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στον Πανιώνιο, της σεζόν 2004-05, ο Μέμος Ιωάννου είχε πει ότι “την μπάλα την τράβηξε από το καλάθι η αύρα του γηπέδου της οδού Αρτάκης”…
Την μπάλα στο σουτ του Ριγκοντό πρέπει να την τράβηξε η αύρα του «Δράκου» που κληρονομικώ δικαιώματα και με γέφυρα από το 1987 στο 2005 διέπνεε και τα… δρακουλίνια του!
Σε φάση… αφασίας!
Δηλώνω τιμίως και ειλικρινώς ότι στο επόμενο κλικ, δεν θυμόμουν καν τι είχα πει!
Δεν θυμόμουν ούτε το “Βάλ’ το αγόρι μου”, ούτε βεβαίως και το “Γιοβάισα, ναι, όπως τότε”!
Μιλάμε ότι διήγαγα μια φάση απόλυτης και πλήρους αφασίας!
Λίγα λεπτά αργότερα, βγήκα στον περιβάλλοντα χώρο για μια ζωντανή σύνδεση με τα στούντιο της ΕΡΤ μαζί με τον Διαμαντίδη και τον Κακιούζη, μάλιστα κάποιος Έλληνας φίλαθλος ήρθε -ενώ βρισκόμασταν στον αέρα – και μου φόρεσε μια περικεφαλαία!
Μου έκανε πλάκα γι’ αυτό δυο μέρες αργότερα στο Μέγαρο Μαξίμου ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής…
“Πώς βγήκες έτσι; Ούτε Απόκριες να είχαμε” μου είπε γελώντας
Τότε λοιπόν, εκεί έξω από το γήπεδο πήρα χαμπάρι τι είχε πει ο στόμας μου!
Σε διαφήμιση… προφυλακτικών!
Εκείνη την εποχή η λέξη viral δεν συμπεριλαμβανόταν στο λεξικό μας.
Τότε πρέπει μάλλον να εισχώρησε λάθρα!
“Στην Ελλάδα γίνεται χαμός με αυτή την ατάκα που πέταξες” με ενημέρωσαν από την ΕΡΤ και ένας σκασμός από φίλους, συγγενείς και γνωστούς που μου έστελναν μηνύματα!
“Ποιά ατάκα; Τι είπα; Τι μου λέτε;” απαντούσα με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου!
Πλάκα πλάκα το τι είπα το αντελήφθην πλήρως μετά από καιρό όταν αυτή η ατάκα χρησιμοποιήθηκε ως σλόγκαν σε διαφήμιση… προφυλακτικών!!!
Έκανα την προσευχή μου
Εγώ -για να πω την αμαρτία μου- δεν είχα σκοπό να γεννήσω μια ατάκα υπό το κράτος της οποιασδήποτε ματαιοδοξίας και όλα αυτά τα χρόνια, όποτε το φέρνει η κουβέντα, λέω την αλήθεια…
“Ρε σεις, έκανα απλώς την προσευχή μου”!
Την έκανα τρεις φορές μάλιστα, επαναλαμβάνοντας την ίδια ατάκα, εδέησε να την εισακούσει ο καλός Θεούλης και η δουλειά έγινε όμορφα και παστρικά…
Η ιστορία του “Βάλ’ το αγόρι μου” είναι όντως ενδιαφέρουσα και πάντως δεν υπήρξε ακριβώς ένα προϊόν παρθενογένεσης!
Το κάρφωμα του Φασούλα στο Τορόντο
Την είχα ξαναπεί, κάπως παραλλαγμένη, σε μια παρεμφερή δραματική στιγμή, στον προημιτελικό του Μουντομπάσκετ του 1994 στο Τορόντο απέναντι στον Καναδά (74-71), αλλά κανείς δεν τη θυμόταν…
Ούτε κι εγώ!
Στην τελευταία φάση εκείνου του συναρπαστικού αγώνα, που τον μετέδιδα μαζί με τον Γιάννη Καραλή, ο Φάνης Χριστοδούλου έκλεψε την μπάλα από τον Ρίκι Φοξ, την έσπρωξε μπροστά στον Θύμιο Μπακατσιά, εκείνος την ύψωσε στον Παναγιώτη Φασούλα και εκείνη τη στιγμή φώναξα “Κάρφωσεεε. Ναι”!
Κάρφωσε, στην προστακτική, όχι στον αόριστο…
Ναι ο Φασούλας το ’94, ναι ο Διαμαντίδης σαν σήμερα πριν από 19 χρόνια.
Του Φασούλα το όνομα το λέω αμέσως, του Διαμαντίδη άργησα μερικά δευτερόλεπτα να το ξεφουρνίσω…
Ναι, ο Διαμαντίδης!
Ναι, ο Διαμαντίδης και ναι, όπως τότε, ο Γιοβάισα!
“Ποιος, ποιος; Ο παπιός”!
Ναι και ο Ζήσης που κουβάλησε την μπάλα μετά τις πρότερες βολές του Ριγκοντό και πρωταγωνιστεί στη φάση προτού αποφασίσει να πασάρει στον… ακατονόμαστο και όχι να σουτάρει ο ίδιος.
Ο ακατονόμαστος είναι ο “ποιος, ποιος;”, που τον ψάχνω εγώ, αλλά τον βρίσκει ως όφειλε ο Ζήσης.
“Ποιος, ποιος;” αναρωτιόμουν αγωνιωδώς και την απάντηση εκτός από τον Ζήση μού την έδωσε αργότερα ο σεσημασμένος για το χιούμορ του, πρωταθλητής Ευρώπης του ’87 και τότε μάνατζερ της Εθνικής, Νίκος Φιλίππου…
“Ποιος, ποιος; Ο παπιός ρε”!!!
Στο επόμενο κλικ, άλαλα τα χείλη των ασεβών!
Η αφωνία και τα γιατροσόφια
Από την ένταση της μετάδοσης έκλεισε εντελώς η φωνή μου και το πρωί, που κατέβηκα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για το πρωινό και πήγα να πω “καλημέρα” στα μέλη των “Πελαργών” έπαθα σοκ.
Είχα βγάλει όχι απλώς την ψυχή μου, αλλά και τη φωνή μου το προηγούμενο βράδυ και εκείνη τη στιγμή που το συνειδητοποίησα έπαθα μια… ψυχολογία, που έλεγε κι ο Μπιθικώτσης.
Η αφωνία μου ήταν δεδομένη και μέσα στον πανικό μου άρχισα να στέλνω sms σε ένα φίλο μου ωτορινολαρυγγολόγο για να μου δώσει μερικές οδηγίες, ενώ παράλληλα έβαλα σε εφαρμογή τα διάφορα γιατροσόφια που ενδείκνυνται σε τέτοιες περιπτώσεις: ρούφαγα αυγά, μασούλαγα διάφορες παστίλιες, πρέπει να κατανάλωσα τη μισή παραγωγή της Κίνας σε τσάι (με το απαραίτητο μέλι), αλλά τζίφος!
Το χάπι και η θεία δίκη
Κάποια στιγμή ο…από μηχανής θεός εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Θάνου Μηλούση, που εκτός από κορυφαίο στέλεχος των «Πελαργών» είναι και γιατρός στις μικρές εθνικές ομάδες.
Μου έδωσε ένα χαπάκι επί τόπου, μου είπε να πάρω άλλο ένα το απόγευμα και κούτσα κούτσα κατάφερα να αρθρώσω δυο τρεις κουβέντες στον βραδινό τελικό της Εθνικής με τη Γερμανία, τη μετάδοση του οποίου είχε χρεωθεί ο Δημήτρης Χατζηγεωργίου.
Δεν ξέρω εάν αυτή η προσωρινή αφωνία υπήρξε μια μορφή θεία δίκης για τη φλυαρία μου, με δίδαξε όμως κάτι πολύ σπουδαίο που απέβη κιόλας χρησιμότατο όλα αυτά τα χρόνια…
Κάθε φορά που πηγαίνω στο γήπεδο για μια μετάδοση πίνω ένα από αυτά τα “Propolaid” που μου είχε συστήσει ο Θάνος, ενώ όταν φεύγω για αποστολή στο εξωτερικό, γεμίζω με δαύτα το νεσεσέρ μου: ως παθών και μαθών, αλλά και ως σεσημασμένος για την υποχονδρία μου κουβαλάω πάντοτε μαζί δυο κουτιά με χάπια για την πρόληψη και άλλα δυο για την καταστολή!
«Μαμά γερνάω»!
Περνούν τα άτιμα τα χρόνια, λοιπόν, έφτασαν κιόλας τα 19 και κάθε τέτοια μέρα, όπως και κάθε 14η Ιουνίου και κάθε 1η Σεπτεμβρίου, επαναλαμβάνω την ίδια επωδό…
“Μαμά, γερνάω”!
Αλλά, διάβολε, η ζωή συνεχίζεται…
Συνεχίζεται η ζωή, μένουν ανεξίτηλες οι θύμησες, το έπος εκείνων των ημερών δεν έχει ξεθωριάσει και οι πρωταγωνιστές του δεν κατάντησαν “Unsung Heroes” (άψαλτοι ήρωες) που λένε και οι Αμερικάνοι…
Χασ’ το αγόρι μου!
Ο Διαμαντίδης έβαλε το σουτ στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005 αλλά το έχασε στις 18 Ιουνίου του 2017…
Τι εννοώ;
Εκείνη την ημέρα στο “Nick Gallis Hall”, στον αγώνα των βετεράνων της Εθνικής απέναντι παρέα του Γιάννη, στο πλαίσιο των “Antetokounbros”, οι λεγάμενοι εξύφαναν ένα σχέδιο συνωμοσίας για το remake της σκηνής…
Με έβαλε κι εμένα από πριν στο κόλπο ο Παπαλουκάς και ενώ το σκορ ήταν 109-107, ο Ζήσης έκανε πάλι τη διείσδυση, γύρισε την μπάλα στον Διαμαντίδη και εκείνος σηκώθηκε για το τρίποντο…
Μέτρησα πάλι αντιστρόφως, είπα πάλι “Ζήσης, επτά… έξι”, αναρωτήθηκα “Ποιος; Ποιος;” ξαναείπα δυνατά την προσευχή μου, αλλά το αγόρι μου αποδείχθηκε ατζαμής…
Η μπάλα βρήκε τη στεφάνη και τζίφος!
Τα “χρόνια πολλά” στον Σπανούλη
Σαν σήμερα το 2018 που η αποστολή του Ολυμπιακού, μετά την ολοκλήρωση του Διεθνούς Τουρνουά αναχωρούσε από το ξενοδοχείο “Ibis” με προορισμό το αεροδρόμιο του Ηρακλείου, ένας από τους παρκαδόρους είδε τον Σπανούλη και του φώναξε “Χρόνια πολλά γίγαντα, να είσαστε πάντα καλά”…
Ο Βασίλης δεν αιφνιδιάσθηκε και δεν χρειάστηκε να κοιτάξει το κινητό του. Ήξερε τι μέρα ήταν και θυμόταν καλά τι είχε συμβεί πριν από 13 χρόνια…
Ο Χουγκάζ και οι δαίμονες του Μπερζό
Και ο Κρις Χουγκάζ το ξέρει αυτό και το θυμάται…
Πώς μου ‘ρθε τώρα αυτό και τι σχέση έχει με την ιστορία μας;
Έχει και παραέχει…
Πριν από τέσσερα χρόνια ο παλαίμαχος παίκτης του Πανιωνίου και ρέκτης των προπονητικών περιπλανήσεων και περιπετειών βρισκόταν στον πάγκο της γαλλικής Ουνιόν Ταρμπ Λουρντ…
Το βράδυ της 23ης Σεπτεμβρίου του 2020 η ομάδα των Πυρηναίων αντιμετώπιζε στο πλαίσιο του Κυπέλλου την Μπουλαζάκ: το ματς δεν άντεχε σε κριτική, διότι η κατά πολύ ανώτερη ομάδα από τη νοτιοδυτική Γαλλία νίκησε εκείνη του Χουγκάζ με 82-47…
Άσχετο, ναι, αλλά συνάμα και… σχετικό, διότι τεχνικός σύμβουλος της Μπουλαζάκ ήταν ο Κλοντ Μπερζό, ο οποίος τότε βρισκόταν στον πάγκο των “Μπλε” και ο καψερός δεν κατάλαβε από πού του ‘ρθε!
“Δεν του είπα τίποτε, δεν θα του έξυνα ποτέ τις πληγές” μου είπε τότε ο Κρις. Αλλά, διάβολε, κάθε φορά που ο Μπερζό συναντά έναν Έλληνα, το μυαλό του γυρίζει ασυναίσθητα στο σοκ που υπέστη εκείνη τη νύχτα…
- ΥΓ: Και του χρόνου, λοιπόν. Την υγειά μας να ‘χουμε και να ‘μαστε καλά να τα θυμόμαστε και να προσδοκάμε μπας και δώσει ο Πανάγαθος να τα ξαναζήσουμε…
