Ο Μάρκο Μπελινέλι μίλησε για την καριέρα του, αλλά και τον φόβο που αισθάνεται κάθε φορά που σκέφτεται ότι πλησιάζει η στιγμή να κρεμάσει τα παπούτσια του, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική έκδοση του περιοδικού Vogue.
Ο Μάρκο Μπελινέλι πλησιάζει αισίως τα 39α γενέθλιά του και ενώ θα μπει στην 24η σεζόν της καριέρας του φορώντας την φανέλα της Βίρτους Μπολόνια σε EuroLeague και ιταλικό πρωτάθλημα, οι σκέψεις της απόσυρσης έχουν ήδη αρχίσει να βαραίνουν τη συνείδησή του.
Όπως αποκάλυψε σε μία μεγάλη συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική έκδοση του περιοδικού Vogue ο Ιταλός γκαρντ/φόργουορντ, που ξεκίνησε την καριέρα του από την Μπολόνια τη σεζόν 2001/02, αυτό που τον φοβίζει περισσότερο είναι η αβεβαιότητα για τα επόμενα βήματα που θα κάνει στη ζωή του, αφού αποχωρήσει από τα παρκέ.
Ο Μπελινέλι μάλιστα δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα 13 χρόνια που αγωνίστηκε στο NBA και τις εμπειρίες που αποκόμισε, την ικανότητά του να βάζει μεγάλα σουτ, αλλά και το κίνητρο που τον βοηθά να συνεχίζει.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του Μάρκο Μπελινέλι:
Για τον φόβο της απόσυρσης: “Φοβάμαι να σταματήσω το μπάσκετ. Εύχομαι αυτή η μέρα να μην έρθει ποτέ γιατί δεν ξέρω τι θα κάνω μετά. Κοιτάζω τις φωτογραφίες από όταν ήμουν νεότερος και μελαγχολώ, επειδή μου θυμίζουν ότι η στιγμή της απόσυρσής μου πλησιάζει.
Μου θυμίζουν το γεγονός πως, πλέον, δεν μπορώ να πηδήξω τόσο ψηλά, όσο πηδούσε εκείνο το νεαρό, αδύνατο και αμούστακο παιδί που μεγάλωσε κοντά στην Μπολόνια.
Ποτέ μου όμως δεν πρόδωσα εκείνο το παιδί που έχω ακόμα μέσα μου”.
Για το NBA και τις εμπειρίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες: “Από το δημοτικό ήξερα ότι ήθελα να παίξω μπάσκετ. Το έλεγα σε όλους τους φίλους μου στο σχολείο. Έβλεπα βιντεοκασέτες μεγάλων παικτών του ΝΒΑ όπως ο Λάρι Μπερντ και ο Μάικλ Τζόρνταν με τον αδερφό μου.
Στο τέλος κατάφερα να μπω στο ΝΒΑ και να πατήσω στα ίδια παρκέ με εκείνους. Δούλεψα τόσο σκληρά κάθε μέρα της ζωής μου για να μπορέσω να έχω μία θέση ανάμεσα σε αυτά τους θρύλους”
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μου έδωσαν πολλά πράγματα, αν και όταν έφυγα από την Μπολόνια για το NBA, έκλαψα. Στην αρχή ήμουν απόλυτα ήσυχος. Δεν ένιωθα ότι έχω το δικαίωμα να μιλήσω, ώσπου πήρα το πρωτάθλημα.
Έλεγαν ότι δεν είμαι αρκετά δυνατός και ότι δεν είχα τον χαρακτήρα για να τα καταφέρω. Δεν απάντησα με λόγια όμως, αλλά με τις πράξεις μου μέσα στο γήπεδο”.
Για την ικανότητα να ευστοχεί σε σουτ που κρίνουν αγώνες: “Στην αρχή φοβόμουν, αλλά στη συνέχεια μπορούσα να απομονώνω τη στιγμή, ένιωθα πως βρίσκομαι σε άλλη διάσταση και πως το μόνο που με ένοιαζε είναι να ακούσω τον ήχο από το διχτάκι όταν θα μπάινει η μπάλα.
Αυτός είναι ο ήχος που με έκανε να ερωτευθώ το μπάσκετ, οπότε όταν παίρνω το τελευταίο σουτ, είτε αυτό ήταν στο NBA, είτε τώρα στο ιταλικό πρωτάθλημα, αισθάνομαι πως είμαι μόνος μου στο γήπεδο, όπως όταν ήμουν μικρός.
Η πραγματική ποιότητα είναι αυτή που κάνει αυτά που φαίνονται δύσκολα, να μοιάζουν εύκολα.”
Για το σθένος που χρειάζεται, ώστε να εκτελέσει ένα σουτ που κρίνει έναν αγώνα: “Για να πάρεις αυτά τα σουτ χρειάζεται κουράγιο και εγώ το έχω. Άλλωστε είτε ευστοχήσεις, είτε αστοχήσεις, αυτοί που θέλουν να πουν καλά λόγια για εσένα θα τα πουν και όσοι σε κατακρίνουν, θα συνεχίσουν να το κάνουν και δεν θα μπορέσεις να τους αλλάξεις άποψη”.
Για το κίνητρο που βρίσκει στα 38 του: “Θέλω οι κόρες μου να με δουν να σηκώνω έναν σημαντικό τίτλο. Μπορεί να μην φαίνεται, αλλά είμαι ιδιαίτερα ρομαντικός.
Πρέπει να βιαστώ όμως, είμαι ήδη 38. Θέλω να δείχνω σε κάθε προπόνηση ότι είμαι ικανός να βοηθήσω την ομάδα να νικήσει. Το έκανα πέρυσι, έδειξα πως ήμουν απαραίτητος”.
