Ο Εβάν Φουρνιέ έγινε το κατακόκκινο κερασάκι στην τούρτα (των επερχόμενων γενεθλίων) του Ολυμπιακού και ο Βασίλης Σκουντής βλέπει την υπόθεση από διάφορες σκοπιές.
Είναι το δίχως άλλο παικταράς, είναι και μαρτυριάρης ο Εβάν Φουρνιέ!
Το εννοώ αυτό, όπως πρωτίστως το (είπε και το) εννοούσε και ο ίδιο, όταν δυο φορές μέσα σε τέσσερις μήνες έδειξε ότι είχε… δαγκώσει την κόκκινη λαμαρίνα!
Χθες λοιπόν επέστη ο χρόνος για να δώσει σάρκα και οστά σε αυτή τη δεδηλωμένη (και μάλιστα στη διαπασών) καψούρα του…
Χθες, που έβαλε την τζίφρα του στο πλουσιοπάροχο συμβόλαιο το οποίο τού έστρωσε σαν χαλί για να περπατήσει αλά Ματσιγιάουσκας (αρκεί να είναι πιο τυχερός από τον Λιθουανό) και αλά Κλέιζα στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός και επειδή έχει γερό μνημονικό, θυμήθηκε τι είχε πει σε ανύποπτο χρόνο και κατέληξε στο προφανές ηθικό δίδαγμα της ιστορίας του(ς).
“That day is today”!
Το πρώτο κτύπημα στο Βελιγράδι
Ο γεννημένος στις 29 Οκτωβρίου του 1992 γκαρντ (και ενίοτε σμολ φόργουορντ, αλλά με αυτή την υπόθεση θα καταπιαστώ αργότερα) εξετέθη για πρώτη φορά στις 21 Μαΐου του 20222, μέσω του λογαριασμού του στο Twitter, μέσω του οποίου, εντυπωσιασμένος από την παρουσία των φιλάθλων του Ολυμπιακού στο Final 4 του Βελιγραδίου έριξε δια ζώσης (καθόσον βρισκόταν στη Stark Arena) την πρώτη προειδοποιητική βολή…
“Εάν μια μέρα επέστρεφα στην Ευρώπη και είχα την επιλογή να πάω εκεί όπου θέλω, θα το έκανα για τον Ολυμπιακό, ο οποίος παραμένει ένας ιερός σύλλογος”.
Το ευαγγέλιο στο ΣΕΦ και η φανέλα του Πρίντεζη
Σε αυτόν τον κατά δήλωσιν του, “ιερό σύλλογο” καλείται πλέον να ιερουργήσει και ο ίδιος, αναγιγνώσκοντας από του άμβωνος το δικό του μπασκετικό Ευαγγέλιο.
Παρεμπιπτόντως εκείνος ο μικρός τελικός του Final 4, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην Μπαρτσελόνα υπήρξε το ευρωπαϊκό “κύκνειο άσμα” του Γιώργου Πρίντεζη τον οποίο ο μορφονιός από το Σεν Μορίς θα συναντήσει την Παρασκευή στο καινούργιο σπιτικό του και θα κλέψει κιόλας ένα κομμάτι από το σόου της απόσυρσης της φανέλας με το Νο 15.
Μετά την πρώτη προειδοποιητική βολή στο Βελιγράδι, ο Φουρνιέ φρόντισε να ρίξει και μια δεύτερη, έπειτα από τέσσερις μήνες…
Η δεύτερη βολή στο Βερολίνο
Το ημερολόγιο έγραφε 17 Σεπτεμβρίου του 2022, όταν μετά τη νίκη της Γαλλίας επί της Πολωνίας στον ημιτελικό του EuroBasket στο Βερολίνο, ο λεγάμενος ανανέωσε τους όρκους αγάπης του με τον Ολυμπιακό, αυτή τη φορά μπροστά στην κάμερα της ΕΡΤ…
“Ναι θυμάμαι τι είχα γράψει τον Μάιο, αλλά για να πω την αλήθεια δεν κοιτάζω τόσο μακριά στην καριέρα μου. Απλώς πάντοτε έλεγα ότι η ατμόσφαιρα στο γήπεδο του Ολυμπιακού είναι η καλύτερη. Εύχομαι να έρθω κάποια στιγμή και να δω και τον Μουστάφα (ΣΣ: Φαλ)”
Η πλάκα είναι ότι δεδομένων των συνθηκών και μέχρις ότου να γιάνει, ο Φαλ είναι εκείνος που θα πάει στο ΣΕΦ για να δει τον Εβάν!
Στο Βερολίνο ο Φουρνιέ είχε αφήσει πάλι ανοικτό ενδεχόμενο να φορέσει την κόκκινη φανέλα. “Αυτό μπορεί να συμβεί στο τέλος της καριέρας μου. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με τους τραυματισμούς, αλλά ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα παίξω στον Ολυμπιακό. Είμαι 29 χρονών, έχω ακόμα δρόμο στο ΝΒΑ και ύστερα θα δούμε…”
Το παρκάρισμα στη Νέα Υόρκη και το αντάμωμα με τον Ναν
Τότε ο Φουρνιέ φορούσε τη φανέλα των Νικς: σχετικό είναι αυτό, διότι ο Τομ Τίμποντο τον παρκάρισε στον πάγκο με αποτέλεσμα να εμφανισθεί μόλις σε 30 ματς (εκ των οποίων μονάχα σε επτά ως μέλος της πρώτης πεντάδας) σε μιάμιση σεζόν, προτού μετακομίσει στο Ντιτρόιτ, που έμειναν ουραγοί σε ολόκληρο το ΝΒΑ και όσοι παίκτες πέρασαν από εκεί τη σεζόν 2023-24 ένιωθαν σαν να βρίσκονται σε ένα χωνευτήριο οστών!
Ιδού λοιπόν ο Φουρνιέ έρχεται εν τω μέσω της νυκτός: στην κυριολεξία διότι αναμένεται να αφιχθεί εν Ελλάδι αύριο λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ανοίγοντας ένα καινούργιο κεφάλαιο στο ομολογουμένως πολυσέλιδο και πλούσιο (στην κυριολεξία και μεταφορικά) βιβλίο της καριέρας του.
Έρχεται στην Ελλάδα για να κονταροχτυπηθεί (και) με τον άλλοτε αντίπαλο του στο ΝΒΑ, Κέντρικ Ναν ώστε να αβγατιστούν έτι περαιτέρω ο ανταγωνισμός, η συναρπαστικότητα και η… γκλαμουριά στα ντέρμπι των αιωνίων!
Ο έβδομος κόκκινος Γάλλος
Για την ιστορία και την… ανθρωπογεωγραφία της υπόθεσης, ο Φουρνιέ καθίσταται ο έβδομος “πουρκουάς” (όπως αποκαλούσε ο συχωρεμένος ο “Ξανθός” συλλήβδην τους Γάλλους) ο οποίος θα φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού…
Προπομποί σε αυτή τη στράτα υπήρξαν ο Αρσέν Αντέ-Μενσά (1998-2000), ο Στεφάν Ρισασέ (2000-2002), ο Κιμ
Τιλί (2017-2018), ο Αξελ Τουπάν (2018-2019), ο Λιβιό Ζαν- Σαρλ (2020-22) και βεβαίως ο παιδιόθεν φίλος, ομόσταβλος στην Πουατιέ και στην Εθνική ομάδα και νυν συμπαίκτης του στον Ολυμπιακό, Μουστάφα Φαλ (2021-) ο οποίος έβαλε κιόλας το χεράκι του στο προξενιό.
Οι θέσεις του Πεδουλάκη
Στην αρχή του κειμένου, μέσα σε μια παρένθεση επιφυλάχθηκα να καταπιαστώ με τη θέση με την οποία τάχα πρέπει να συστήνεται ο Φουρνιέ, αλλά, διάβολε, αυτή είναι μια πολύ σχετική υπόθεση που συνήθως δεν έχει νόημα…
Ο Αργύρης Πεδουλάκης, καλή του ώρα, είχε αποφανθεί κάποτε ότι “οι θέσεις στο μπάσκετ δεν είναι πέντε, αλλά δυο, είτε με πρόσωπο είτε με πλάτη στο καλάθι” και συν τοις άλλοις στη σύγχρονη εποχή όλοι οι προπονητές ψάχνουν παίκτες τύπου ντουμπλ φας, που να μπορούν, δηλαδή, να υποστηρίξουν τουλάχιστον δυο θέσεις.
Αν μη τι άλλο, ο παρά τρίχα δίμετρος (1.98μ.) Φουρνιέ μπορεί να είναι ένας τέτοιος διπλός πράκτωρ, αγωνιζόμενος και ως σούτιγκ γκαρντ και ως σμολ φόργουορντ, ένα το κρατούμενο…
Ο συνωστισμός και ο… μπάστακας
Μέχρι χθες ο Ολυμπιακός είχε ένα πληθωρικό και πολυσχιδές backcourt το οποίο απάρτιζαν (και εξακολουθούν να το στελεχώνουν) ο Τόμας Γουόκαπ, ο Ναζ Μήτρου Λονγκ, ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος, ο Λούκα Βιλντόσα, ο (τραυματίας και απών έως τον Νοέμβριο) Κίναν Εβανς, ο Τάιλερ Ντόρσι, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης και ο Σακίλ ΜακΚίσικ, με τους δυο τελευταίους να λογίζονται οργανικά και ως τριάρια, θέση που είχε «καπαρώσει» τα τελευταία χρόνια ο Κώστας Παπανικολάου και στην οποία, λόγω της επιστροφής του Σάσα Βεζένκοβ, εμφανίζεται τώρα σαν… μπάστακας και ο προερχόμενος από μια εξαιρετική σεζόν Αλεκ Πίτερς!
Ωστόσο, επαναλαμβάνω ότι όλες αυτές οι ταμπέλες είναι πολύ σχετικές…
Της Παναγιάς τα μάτια!
Με την ένταξη (και) του Φουρνιέ, ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει την πολυτέλεια των πλείστων όσων επιλογών σε πρόσωπα, σχήματα και αγωνιστικές λογικές, ενώ μπορεί κρυφίως να νιώθει πως διαθέτει δυο πεντάδες, που η καθεμιά θα μπορούσε να διεκδικήσει την πρόκριση της στο Final 4!
Το μαγαζί του είναι αν μη τι άλλο αβέρτο, με αποτέλεσμα να αποφασίσει να ρυθμίσει αυτή την ευρυχωρία κονταίνοντας το ρόστερ του: το γράφω αυτό διότι αποκτήθηκε ένας περιφερειακός παίκτης (Φουρνιέ) και για να αποσυμφορηθεί κατά το μάλλον ή ήττον το ρόστερ μετακομίζει ως δανεικός στον Ερυθρό Αστέρα ένας από τη frontline (Πετρούσεβ).
Αυτή τη στιγμή οι Πειραιώτες έχουν ένα δυναμικό που παραπέμπει, κατά το κοινώς λεγόμενον, στης Παναγιάς τα μάτια!
Η ατάκα του Ομπράντοβιτς
Ο πλουραλισμός στην περιφέρεια μπορεί να θεωρηθεί σε έναν βαθμό και… πληθωρισμός (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), αλλά σε κάθε τέτοια ένσταση, ο Μπαρτζώκας μπορεί να επικαλείται ένα επιχείρημα, προϊόν της σερβικής θυμοσοφίας, το οποίο προέτεινε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τη σεζόν 2008-2009, όταν ο Παναθηναϊκό μόστραρε τους Galacticos…
“Τα πολλά δεν πονάνε το κεφάλι, τον πονοκέφαλο τον προκαλούν τα λίγα”!
Η σκακιέρα του Μπαρτζώκα
Ο Φουρνιέ μπορεί να παίξει ως σούτιγκ γκαρντ σε ψηλά σχήματα και ως σμολ φόργουρντ σε χαμηλότερες πεντάδες και βεβαίως να “κουμπώσει” στο περιλάλητο “Bartzokas Basketball”, αποτελώντας έναν σπουδαίο πεσσό στις σκακιστικές παρτίδες του προπονητή της ομάδας.
Προφανώς η δαπάνη της μεταγραφής του ανεβάζει ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό της ομάδας και αποτελεί μια ανεκτή, θεμιτή και σε έναν βαθμό επιβεβλημένη υπέρβαση…
Ο λόγος είναι οφθαλμοφανής: Μετά την αστοχία του να κατακτήσει τον τίτλο σε τρία διαδοχικά Final 4 (επίτευγμα καθόλου ευκαταφρόνητο) και την επιστροφή του… Παναθηναϊκού στον θρόνο, ο Ολυμπιακός επιθυμεί σφόδρα και διακαώς να γιορτάσει την επέτειο του ενός αιώνα της ιστορίας του συλλόγου, κατακτώντας τον τίτλο της EuroLeague (στην οποία παρεμπιπτόντως ο Φουρνιέ θα εμφανισθεί ως πρωτάρης) μετά από δώδεκα χρόνια.
Τα… αντίποινα με τον Γουίλιαν!
Μεσολάβησε κιόλας η κατάκτηση του UEFA Conference League από την ποδοσφαιρική ομάδα των Πειραιωτών, η οποία μάλιστα χθες προέβη σε… αντίποινα στη μεταγραφή του Φουρνιέ, αποκτώντας τον Γουίλιαν!
Από τη στιγμή που ο Φουρνιέ αποφάσισε να… κόψει λάσπη από το ΝΒΑ στο οποίο αγωνιζόταν επί 12 συναπτές σεζόν με μέσο όρο 13.6 πόντους, 2.7 ριμπάουντ, 2.5 ασίστ και μπάζα κοντά στα 150.000.000 δολάρια) και να επιστρέψει στην Ευρώπη, προφανώς οι αδελφοί Αγγελόπουλου δεν θα έκαναν τα … στραβά μάτια και θα εκπλήρωναν κιόλας τα απωθημένα και τα ποθημένα του λεγάμενου.
Η καψούρα με τον… Χεζόνια και το κόκκινο σταυρόλεξο
Μιας και το ‘φερε η κουβέντα σε καψούρες, καημούς και πόθους, κάτι ανάλογο είχε συμβεί και πριν από τρία χρόνια στον Παναθηναϊκό με την απόκτηση του… εξ απαλών ονύχων “βαζελόφρονος” Μάριο Χεζόνια, με τον οποίο παρεμπιπτόντως ο Φουρνιέ υπήρξε συμπαίκτης επί τρεις σεζόν (2015-2018) στους Ορλάντο Μάτζικ.
Προφανώς ο Μπαρτζώκας καλείται να επεξεργασθεί και να επιλύσει μια δύσκολη άσκηση, που αφορά το πώς θα τους χωρέσει όλους, το πώς θα διανείμει τους ρόλους, το πώς θα μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής, το πώς θα συγκροτήσει τις πεντάδες αναλόγως με το ποιοι ταιριάζουν μεταξύ τους, το πώς θα αφήσει έξω από το αποδυτήρια και μακριά από τον πάγκο τη γκρίνια εκείνων οι οποίοι περισσότερο θα προπονούνται και θα βλέπουν, παρά θα αγωνίζονται!
Εδώ σε θέλω μάστορα!
Επ’ αυτού υπάρχουν δυο προσεγγίσεις…
Πρώτα απ’ όλα πάντοτε οι νίκες και οι επιτυχίες γίνονται το χαλί κάτω από το οποίο κρύβεται η κάθε λογής μουρμούρα, εάν κι εφόσον αυτή εκδηλώνεται έστω και ως ψίθυρος, ως υποψία και ως εικασία…
Θα βαφτίσει ο κρέας ψάρι!
Δεύτερον, ο Μπαρτζώκας μπορεί να βαδίσει στα χνάρια των… παπάδων που βαφτίζουν το κρέας ψάρι: διαθέτοντας παίκτες με τη δυνατότητα να παίξουν σε τουλάχιστον δυο (και κάποιοι εκτάκτως σε τρεις) θέσεις, έχει το προνόμιο να τους κουλαντρίσει ανεβοκατεβάζοντας τους κατά περίσταση.
Αυτά βεβαίως τα ξέρει και προφανώς τα μελετά καλύτερα από τον κάθε δοκησίσοφο του σιναφιού μου, της εξέδρας και του… καναπέ, ο ίδιος…
Κατά καιρούς, στην προ Φουρνιέ εποχή, παρόντων επίσης του Ντόρσεϊ και του Βεζένκοβ, ο Μπαρτζώκας έπαιξε με ασυνήθιστα και απροσδόκητα (χαμηλά ή ψηλά) σχήματα, με αλλαγές στα σκριν και πάει λέγοντας, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις εκ των πραγμάτων (πρέπει να) αίρονται οι τυχόν δογματισμοί.
Τα τρία γομάρια του Ιωαννίδη
Προς επίρρωσιν τούτου υπενθυμίζω την από φουτουριστική έως… παρανοϊκή επιλογή του Γιάννη Ιωαννίδη το καλοκαίρι του 1993 στο Τουρνουά “Legrand Trophy” στη Λιμόζ, όπου παρέταξε μια πεντάδα με τριάρι τον Ρόι Τάρπλεϊ, τεσσάρι τον Ντράγκαν Τάρλατς και πεντάρι τον Παναγιώτη Φασούλα!
Στη θέα της, πολλοί πίστευαν ότι τα τρία… γομάρια (SIC) θα κουτούλαγαν μεταξύ τους, αλλά όταν άρχισε ο αγώνας, χάθηκε η μπάλα!
Δεν χρειάζονται πολλές και εμβριθείς αναλύσεις για το τι σόι παίκτη πήρε ο Ολυμπιακός, όπως ήταν περιττές και τον περασμένο Νοέμβριο όταν (μετά τη νίκη του στο ΣΕΦ) ο Παναθηναϊκός κουβάλησε στην Ευρώπη τον Κέντρικ Ναν.
Οι μεγάλοι σκόρερς, οι κλασικοί σουτέρηδες (όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Λάζαρο Λέτσιτς), οι killers είναι σεσημασμένοι και επικηρυγμένοι καθ’ άπασαν την μπασκετική επικράτεια, έχουν φροντίσει να επιδώσουν τα διαπιστευτήρια τους και αφήνουν το έντονο αποτύπωμα τους όπου κι αν αγωνίζονται και ανά πάσα στιγμή κι αν εντάσσονται σε ένα γκρουπ.
Το 37.4% στα τρίποντα και η μπάλα
Έστω κι αν στους Νικς παραμερίσθηκε και έπεσε σε ύφεση ο Φουρνιέ μοστράρει σε όλη την καριέρα του στο ΝΒΑ ποσοστό ευστοχίας 37.4% στο τρίποντο και δη από τα 7.25μ. και αυτό το σουτ αποτελεί τον βαρύ οπλισμό και τη συστατική επιστολή του, συμπεριλαμβανομένων και των οκτώ μεταλλίων τα οποία έχει κατακτήσει με τις Εθνικές ομάδες της Γαλλίας σε όλη τη γκάμα των διοργανώσεων.
Ως δεινός σουτέρ και σκόρερ ολκής ο Φουρνιέ προφανώς θέλει τη ρουφιάνα την μπάλα στα χέρια του για να εκτελέσει συνήθως μετά από σκριν ως γκαρντ παλαιάς κοπής και όχι τόσο ντριμπλάροντας για να μπουμπουνίσει κάποιο pullup.
Η τέχνη του… Κλέι Τόμπσον
Ο Γάλλος γκαρντ είναι καλύτερος στο πιάσιμο της μπάλας και στο λεγόμενο “catch and shoot” (στο οποίο παρεμπιπτόντως λογίζεται ως grandmaster ο Κλέι Τόμπσον και πριν από λίγα χρόνια χαρακτηριζόταν “θνήσκουσα τέχνη”, παρά στα δικά του σουτ μετά από ντρίμπλα.
Ωστόσο δεν θεωρείται κηφήνας στο παιχνίδι μακριά από την μπάλα και αυτό είναι ένα στοιχείο που επισημαινόταν όλα αυτά τα χρόνια από τους εμπειρογνώμονες του ΝΒΑ.
Κατόπιν όλων αυτών και επί τη βάσει των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών ο Φουρνιέ διαφέρει σε στιλ έναντι του Κέντρικ Ναν και του Μάικ Τζέιμς, αυτό είναι ξεκάθαρο…
Οι μπακαλίστικες λογικές
Από εκεί και πέρα ο Μπαρτζώκας έχει και την μπαγκέτα για να διευθύνει την ορχήστρα και τα γένια (μολονότι είναι πολύ επιμελής με το ξύρισμα), αλλά και τα χτένια, οπότε ξα του!
Το μπάσκετ είναι ένα ρέον παιχνίδι, το οποίο βεβαίως δεν καθορίζεται από λογιστικές και… μπακαλίστικες προσεγγίσεις, ώστε να συμπληρωθούν τα 200 λεπτά συμμετοχής των παικτών μιας ομάδας σε κάθε αγώνα.
Oι συνθήκες και οι ανάγκες του εκάστοτε ματς καθορίζουν ποιοι, πότε, πόσο και γιατί πρέπει να βρίσκονται στο παρκέ, έστω κι αν αυτή η συζήτηση παράγει ίντριγκα…
Το δόρυ, η ασπίδα και ο καλός ο φούρνος
Το εάν ο Γουόκαπ, ο Ντόρσεϊ, ο Φουρνιέ και ο Βεζένκοβ θα παίζουν από 25 λεπτά έκαστος, το τι θα αρπάξει όταν επιστρέψει ο Εβανς και πώς θα διανεμηθεί ο χρόνος στο “3”, στο “4” και στο “5” (με τον Μιλουτίνοβ και τον Ράιτ και εν τη απουσία και αργότερα εν τη παρουσία του Φαλ) είναι μια υπόθεση που θα κρίνεται καθ’ εκάστην…
Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός με την προσθήκη του Φουρνιέ και την επιστροφή του Βεζένκοβ και του Ντόρσεϊ αναβαθμίζει θεαματικά το επιθετικό οπλοστάσιο και την παραγωγικότητα του και ακονίζει το δόρυ του, με αποτέλεσμα να τον συμφέρει (προς το παρόν σε θεωρητικό επίπεδο μέχρι να αποδειχθεί και στην πράξη) το παιχνίδι των πολλών κατοχών και των μεγάλων σκορ.
Στον αντίποδα προφανώς αποτελεί βασικό μέλημα του Μπαρτζώκα και αδήριτη ανάγκη της ομάδας η θωράκιση την άμυνα που παραδοσιακά αποτελούσε την ασπίδα του και απαιτεί τη συμμετοχή/υποστήριξη απ’ όλους τους παίκτες και όχι μόνο από τον Γουόκαπ, τον Παπανικολάου, τον Ράιτ (στις αλλαγές στα σκριν) και τον Φαλ.
Εν κατακλείδι, όσοι πολλοί κι αν είναι, “όλοι οι καλοί χωράνε” και σε ό,τι αφορά το επίδικον του πράγματος, “ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει”!
Η μάλλον, για να κάνω και ένα λογοπαίγνιο με το επώνυμο του Φουρνιέ, ο καλός ο φούρνος όλα τα ψήνει!
