Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον τρόπο με τον οποίο η ΑΕΚ ‘’δραπέτευσε’’ με την πρόκριση από το Κλεάνθης Βικελίδης και το εκτενές rotation του Ματίας Αλμέιδα.
Είναι η πρόκριση που σε κάνει να προσπερνάς τις αμφιλεγόμενες στιγμές και τις ‘’προβληματικές’’ αποφάσεις ενός αγώνα για να εστιάσεις στα αμιγώς ποδοσφαιρικά σημεία που εν τέλει έγειραν την πλάστιγγά υπέρ της ΑΕΚ στον δεύτερο προημιτελικό Κυπέλλου Ελλάδας Betsson κόντρα στον Άρη.
Προηγήθηκε χρονικά η τεράστια απόκρουση του Μπρινιόλι στο σουτ του Σίστο στο 49’ της αναμέτρησης, όταν οι γηπεδούχοι έφτασαν πολύ κοντά στο 2-0, σκορ το οποίο θα έβαζε την Ένωση σε μεγάλους μπελάδες, βάσει και της έως το σημείο εκείνο νωθρής και ασύνδετης εικόνας της. Και ακολούθως, ο τρόπος με τον οποίο ο Μαρσιάλ φέρνει τον αγώνα στα ίσια.
Με ένα πλασέ πάνω στην κίνηση με το ‘’κακό’’ (που αυτός δεν έχει τέτοιο) πόδι του, φάση για την οποία είμαι (σχεδόν) βέβαιος ότι όλοι οι άλλοι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ θα είχαν σπαταλήσει με ένα ‘’τελείωμα’’ στα περιστέρια αν το έπιαναν γεμάτα όπως εκείνος, όχι με το καλό τους. Ή μήπως και με αυτό; Κι ας φαίνεται εύκολο από την τηλεόραση, στην πραγματικότητα κάθε άλλα παρά απλό ήταν, αλλά τέτοιες ενέργειες είναι που περιμένεις από τον Μαρσιάλ.
Αντίστοιχα πράγματα θα έπρεπε να απαιτούνται και από τον Λαμέλα, τουλάχιστον σε ένα κοντινό επίπεδο, μα ο Αργεντινός αν και αληθινά δοσμένος στο παιχνίδι, με τη διάθεση και την επιθυμία να είναι εμφανής στο γήπεδο, προσφέρει μόνο κάποιες εκλάμψεις αλλά και μαζί κάμποσες στιγμές που σε πείθουν ότι απέχει από αυτό που του ζητείται. Μακάρι να το βρει.
Συμπερασματικά, οι 10 αλλαγές στο σχήμα με το οποίο η ΑΕΚ κατάφερε να κατατροπώσει τον Άρη για το πρωτάθλημα με 4-0 -και για να μην ξεχνιόμαστε, είναι η ομάδα που είχε νικήσει ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και δεν είχε ηττηθεί από τον ΠΑΟ- συνιστούσαν ρίσκο από την πλευρά του Ματίας Αλμέιδα.
Όπως το συνηθίζει, πορεύτηκε με το σύνηθες σε αγώνες Κυπέλλου σκεπτικό του, ποντάρισε στη φρεσκάδα και στη δίψα όσων είναι πιο πίσω στην ιεραρχία, όμως η επιθυμία και το πάθος απέναντι σε έναν διψασμένο να ‘’εκδικηθεί’’ αντίπαλο και μάλιστα σε αγώνα που παιζόταν η πρόκριση, δεν υπερκαλύπτουν τη μοναδικότητα της σωστής χημείας και των προσώπων που συνδέονται καλύτερα μεταξύ τους. Ενίοτε εξελίσσονται σε πρόβλημα.
Οι αλλαγές που έφεραν μια σχετική ομοιομορφία
Εν αντιθέσει με άλλες φορές και μετά το σαφές μήνυμα από τον Άρη ότι βρισκόταν πιο κοντά στο να πετύχει δεύτερο τέρμα από το να δεχθεί την ισοφάριση, ο Αλμέιδα προχώρησε σε αλλαγές γρηγορότερα απ’ ότι το συνηθίζει. Και κάπως έτσι, η ΑΕΚ πάτησε καλύτερα στο γήπεδο, βρήκε δημιουργία, κατέγραψε απειλές, έφτασε στο γκολ.
Με τη μαεστρία του Πινέδα να κινείται όπου είναι απαραίτητο για να δημιουργηθεί πρόβλημα στον αντίπαλο αλλά και να υπάρχει ορθότερη ανασταλτική ισορροπία, με την κλάση (δίχως παραπάνω περιττές σάλτσες) του Μαρσιάλ αλλά και με την επανεμφάνιση του Ελίασον που ήταν μια μόνιμη πηγή έμπνευσης και απειλής, η δουλειά έγινε.
Θα είναι ευχής έργον ο τελευταίος να λύσει αυτό το ζήτημα που τον ‘’τρώει’’ και τον είχε ωθήσει σε αποχή, διότι μέσα από την ΑΕΚ όχι απλώς εξελίχθηκε, μα έγινε εν ενεργεία διεθνής και μάλιστα συνήθως βασικός πια στην Εθνική Σουηδίας.
Είναι περιττό να εξηγήσουμε πολλά όσον αφορά στο γιατί αυτός ο ατόφιος εξτρέμ δεν πρέπει να χαθεί από την ομάδα, είμαι δε βέβαιος ότι αυτά που συζήτησε με τον Μάριο Ηλιόπουλο το πρωί της Τρίτης, έπαιξαν το ρόλο τους για μια δυναμική επιστροφή.
Σε ένα ματς με τακτικά προβλήματα, έλλειμμα συνοχής και αντίπαλο που μετά από τρεις συνεχόμενες ήττες -και ακόμα περισσότερο μετά την πρόσφατη‘’τεσσάρα’’ από την Ένωση στη Νέα Φιλαδέλφεια- έψαχνε απαντήσεις, η ΑΕΚ κατάφερε να σκοράρει τρεις φορές και τις δύο εξ αυτών είδε να της ακυρώνονται δύο τέρματα μέσα από φάσεις πολύ συζητήσιμες.
Χώρια το ξεκάθαρο πέναλτι που ο Φωτιάς δεν της έδωσε και ο VAR δεν είδε ως παράβαση στο χέρι του Μορόν, μην πούμε δε για τις -ως επί το πλείστον δια ψύλλου πήδημα- επτά κίτρινες κάρτες που έδειξε σε παίκτες της Ένωσης όταν για ίδιες φάσεις ή διαμαρτυρίες, το κοντέρ του Άρη έδειξε μόλις δύο! Ευτυχώς, η πρόκριση τα καλύπτει όλα, όμως για τη συγκεκριμένη συζήτηση και όχι για όσα ενδέχεται να της ξανασυμβούν.
