Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για την ραψωδία του Στεφ Κάρι, τους Αμερικανούς που έπαιξαν στα κόκκινα για να μη χάσουν το χρυσό και ένα ολυμπιακό τουρνουά που είχε καλό μπάσκετ, μεγάλους πρωταγωνιστές και σπουδαίες ομάδες
Δεν θα μπορούσε σε μια ομάδα που κοουτσάρει ο Στιβ Κερ να μην είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής ο Στεφ Κάρι. Μαζί έγραψαν ιστορία με τους τίτλους των Γουόριορς και άλλαξαν το μπάσκετ με τα τρίποντα που εκσφενδόνιζε σαν βότσαλα σε λίμνη, ο γεννημένος στο Άκρον του Οχάιο, κοντός αλλά θαυματουργός γκαρντ.
Ο “Στεφανάκος” στον ανεπανάληπτο ημιτελικό με τους Σέρβους και στον τελικό copy paste του προηγούμενου ολυμπιακού τουρνουά με τη Γαλλία, πρόλαβε να σκοράρει 60 πόντους με 17/26 τρίποντα και να βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην 17η νίκη των ΗΠΑ στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού.
Ο Κάρι που στην καριέρα του είχε κερδίσει τα πάντα. Του έλειπε μόνο το χρυσό μετάλλιο το οποίο φόρεσε στο στήθος περιχαρής. Νωρίτερα είχε κάνει πράγματα και θαύματα, μέχρι οι Αμερικανοί να επιβεβαιώσουν για μια ακόμη φορά την ανωτερότητα τους. Όχι με επιβλητικό τρόπο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, καθώς η ψαλίδα -το ξέρουμε, το βλέπουμε- έχει κλείσει.
Στον ημιτελικό με τη Σερβία (στον πραγματικό τελικό, ίσως) έχαναν 32-33 λεπτά, με τη Γαλλία έπρεπε να υπερβάλλει εαυτόν ο Κάρι, να βάλει τέσσερα συνεχόμενα τρίποντα στα τελευταία δυόμισι λεπτά, ώστε να σταματήσουν οι ψυχωμένοι “τρικολόρ” να ελπίζουν σε μια μεγάλη ανατροπή. Μπάσκετ με Κάρι, πικάντικο, απολαυστικό, όπως μόνο αυτός ο τρομερός σουτέρ ξέρει να σερβίρει.
Δεν ξαναβγήκε τέτοιος, στο παγκόσμιο μπάσκετ. Όσα ξέραμε άλλωστε για το σουτ, ο Κάρι τα έβαλε στην άκρη και εμφάνισε το δικό του μοναδικό στυλ. Χαλαρός, με το μασελάκι του έξω, έτοιμος να σκοράρει ανά πάσα στιγμή, από οποιαδήποτε απόσταση και απέναντι σε … οποιονδήποτε αντίπαλο. Έστω κι αν αυτός είναι ο θεόρατος Γουεμπανιαμά, με τα τεράστια χέρια και το άλμα του που τον στέλνει σχεδόν στα τέσσερα μέτρα!
Πώς μπορεί ένας παίκτης μόλις 1.88, να κρατάει την ψυχραιμία του, να μη χάνει την οπτική επαφή με το καλάθι, ή εν πάση περιπτώσει να βάζει τέτοια καμπύλη στην μπάλα, περνώντας την πάνω από τον αποφασισμένο να τον κόψει Γουέμπι; Κι όμως μπορεί.
Το πιο εκνευριστικό με τον Κάρι, όπως έχουν διαπιστώσει πολλάκις οι αντίπαλοί του, είναι ότι όσο πιο κρίσιμες είναι οι στιγμές, όσο πιο σημαντικά είναι τα σουτ που επιχειρεί, άλλο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να ευστοχήσει. Είναι ένας μοναδικός clutch shooter από τους κορυφαίους που εμφανίστηκαν στο ΝΒΑ. Ίσως μόνο ο Τζόρνταν να ήταν (σε αυτό τον τομέα) καλύτερος του.
Οι Γάλλοι προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να μείνουν κοντά στις ΗΠΑ. Δεν ήταν εύκολο, χωρίς κλασικό πλέι-μέικερ (αν και ο Νάντο Κολό έκανε μια έξοχη εμφάνιση στο μάλλον τελευταίο διεθνές παιχνίδι του) αλλά είτε με τον ασταμάτητο Γιαμπουζελέ στο πρώτο ημίχρονο, είτε με το πάθος όλων όσων έβαζε και έβγαζε ο Κολέ για να παρακολουθήσει τους Αμερικανούς, η Γαλλία δεν άφησε ποτέ τις ΗΠΑ να πάρει διαφορά ασφαλείας.
Με τη διαφορά να πηγαίνει στο -3 χάρη σε ένα υπέροχο φόλοου του Γουμεπανιαμά, ο Κάρι έπιασε δουλειά. Όχι ένα, αλλά … τέσσερα σερί τρίποντα ήταν τα συνεχόμενα κερασάκια στην τούρτα και κάθε φορά που οι Γάλλοι έβγαζαν λαγούς, ο Στεφ ήταν έτοιμος να ευστοχήσει ξανά. Και ξανά και ξανά. Μια προσποίηση, δύο, ένας ή δυο αντίπαλοι πάνω του και τα σουτ βρήκαν τον στόχο. Ακόμα κι αν έμοιαζε απίστευτο. Όπως αυτό (το τέταρτο).
Ο Στέφον Μάρμπουρι που βιντεοσκοπούσε από τα court seats τρελάθηκε. Και ποιος δεν τρελάθηκε δηλαδή;
Ο Κάρι σκόραρε τους 12 από τους 16 τελευταίους πόντους των ΗΠΑ και δεν θα μπορούσε παρά να θυμηθεί το “καληνύχτα”, το “night night” αμερικανιστί με τη χειρονομία “άντε για ύπνο” που είχε εμπνευστεί στον 6ο αγώνα των πλέι-οφ εναντίον των Σέλτικς, πριν από δυο χρόνια. Ξέσπασε με κραυγές. Αυτός ο συνήθως ήρεμος γκαρντ, ξεσπάθωνε όσο ποτέ. Ήξερε ότι στο τέλος της βραδιάς θα πήγαινε στο δωμάτιο του με ένα ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο στο στήθος.
Τα’ χε φέρει έτσι η μοίρα που ο μεγάλος σκόρερ δεν είχε γευτεί ποτέ τη χαρά ενός ολυμπιακού θριάμβου. Ο ΛεΜπρον για παράδειγμα έχει τρία χρυσά (και ένα χάλκινο). Ο Ντουράντ έφτασε τα τέσσερα, τα περισσότερα από κάθε άλλον. Οι βετεράνοι έδειξαν την κλάση τους κι ο Κάρι στα 36 του επίσης.
Στα κόκκινα γιατί δεν τους είναι εύκολο
Το τουρνουά στο Παρίσι τελείωσε με τον τρόπο που οι Αμερικανοί είχαν στοχεύσει εξαρχής. Να ανέβουν στο βάθρο των νικητών για να πάρουν τα χρυσά μετάλλια τους. Δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι άλλο. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες για τους Αμερικανούς δεν είναι μια ακόμα διοργάνωση, όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου επίσης στέλνουν αστέρια του ΝΒΑ, όχι όμως την αφρόκρεμα. Όπως έκαναν φέτος.
Ο Κερ, με τον Σποέλστρα και τον Λου στο πλευρό του, αποφάσισαν να δώσουν τα ηνία στο Big-3 του 2024, δηλαδή σε ΛεΜπρον, Ντουράντ και Κάρι, ποντάροντας στην εμπειρία, στην κλάση και τον απεριόριστο μπασκετικό εγωισμό τους. Όταν οι υπόλοιποι έβλεπαν το τρίο των βετεράνων να δίνει όλο το είναι τους, δεν θα μπορούσαν παρά να κάνουν το ίδιο.
Οι Αμερικανοί πήραν το χρυσό αήττητοι, αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο, όσο δείχνει το τελικό αποτέλεσμα. Η πίεση που δέχθηκαν, ειδικά στον τρομερό ημιτελικό με τη Σερβία, τους έφτασε στα όρια τους. Και με τη Γαλλία στον τελικό, έπαιξαν στα κόκκινα. Έτσι είναι, πλέον, η σύγχρονη μπασκετική πραγματικότητα. Θα έρθει και κάποια στιγμή που η αμερικάνικη ομάδα θα χάσει το χρυσό. Όσο οι Ευρωπαίοι σαρώνουν στο ΝΒΑ, νομοτελειακά θα δούμε και μια άλλη ομάδα να ανεβαίνει στο βάθρο πρώτη και να μην είναι οι ΗΠΑ.
Κατά τ’ άλλα, σε αυτό το σπουδαίο ολυμπιακό τουρνουά:
✍ Οι Γάλλοι επιχείρησαν για δεύτερη φορά να αποκαθηλώσουν την Team USA. Στο Τόκιο ήταν λίγο πιο ανταγωνιστικοί, αλλά και στο Παρίσι μπροστά στο κοινό τους και με επικεφαλής τον τρομερό Γουεμπανιαμά, προσπάθησαν με πάθος. Ίσως τους έκανε καλό η μέτρια πορεία στην πρώτη φάση στη Λιλ, οι γκρίνιες για τον κόουτς Κολέ. Στο Μπερσί εμφανίστηκαν τελείως διαφορετικοί κι αν είχαν ένα ποιντ-γκαρντ αντίστοιχης κλάσης με τους υπόλοιπους σπουδαίους παίκτες του ρόστερ. Το τέλος εποχής για τον ιστορικό αρχηγό Νικολά Μπατούμ και το Νάντο Ντεκολό όπως και να’ χει είναι ένα θέμα, αν και η Γαλλία το μόνο που δεν σταματάει να κάνει είναι να βγάζει παίκτες.
Άλλωστε μετά τον τρομερό Γουεμπανιαμά πέρσι, είχαν και φέτος το νο 1 του ντραφτ, με τον Ζαχαρί Ρισασέ να επιλέγεται από τους Ατλάντα Χοκς.
✍ Η Σερβία έδωσε τα πάντα στον ημιτελικό σε ένα από τα καλύτερα ματς όλων των εποχών. Ο Γιόκιτς επέστρεψε στην Εθνική Ομάδα σαν πραγματικός σουπερ-σταρ, είδαμε μια σπουδαία ομάδα να φτάνει στο τσακ να νικήσει τους Αμερικανούς αλλά και να κερδίζει το χάλκινο μετάλλιο, βγάζοντας ακόμα περισσότερη δύναμη κόντρα στη Γερμανία. Θα μπορούσε να είναι αυτός ο MVP του τουρνουά, αν και ο ΛεΜπρον Τζέιμς έδωσε στα 39 του μια μοναδική παράσταση, με όλη την ομάδα πάντως του Πέσιτς να βγάζει στο παρκέ όλες τις αρετές των γειτόνων. Οι ηλικίες των πρωταγωνιστών προδιαθέτουν για συνέχεια της σπουδαίας πορείας τους στο Παρίσι, αν και υπάρχει ένα ερώτημα για τον προπονητή, αφού ο Πέσιτς σε λίγες μέρες γίνεται 75 ετών…
✍ Η Γερμανία πήγε σαν παγκόσμια πρωταθλήτρια στους Ολυμπιακούς, αλλά έμεινε στην 4η θέση. Η αήττητη πορεία στη Λιλ έφερε τους Γερμανούς στο Παρίσι με περισσή αυτοπεποίθηση. Το στραπάτσο από τη Γαλλία στον ημιτελικό και η ήττα από την Σερβία στον αγώνα για το χάλκινο μετάλλιο τους προσγείωσε ανώμαλα. Το σερί των μεταλλίων στις τελευταίες διοργανώσεις τους σταμάτησε στο Παρίσι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ολοκληρώθηκε και η πορεία αυτής της νεανικής και γεμάτη ταλέντο ομάδας.
Το ίδιο θα έλεγε κανείς ότι ισχύει και για τον Καναδά, που έχει εισχωρήσει με αρκετά αστέρια στα ενδότερα του ΝΒΑ, αν και η αποτυχία ενός εκ των μεγάλων φαβορί είναι δεδομένη. Εκτός μεταλλίων έμεινε και η Αυστραλία, χάνοντας από την Σερβία σε ένα συγκλονιστικό προημιτελικό, που κρίθηκε στην παράταση.
Τι άλλο μας μένει το καλό μπάσκετ που παίχθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Η απουσία της Ισπανίας από την οκτάδα, εκεί που επέστρεψε η Ελλάδα μετά από 16 χρόνια. Δεν είναι μικρή υπόθεση, ενδεχομένως να μην έχουμε τόσο λαμπρό μέλλον όπως οι Γάλλοι, μπορούμε όμως να το δουλέψουμε και να επιμείνουμε.
