Η ταγμένη να πετύχει τον… αλυτρωτισμό Εθνική ομάδα εμφανίζεται επί σκηνής και ο Βασίλης Σκουντής την κατευοδώνει σε αυτό το διάβα της με το σύνθημα που αποτυπώνεται κιόλας στις φανέλες.
Πέρασαν κιόλας σχεδόν τέσσερις μήνες από την τελευταία φορά πού έριξα εδώ μια πενιά για την Εθνική, η οποία μάλιστα υπήρξε σημαδιακή.
Εις διπλούν σημαδιακή κιόλας διότι εκείνο το βράδυ η ελληνική ομάδα είχε αλώσει τη Χάγη προεξάρχοντος του Βασίλη Τολιόπουλου ο οποίος σκόραρε 26 πόντους, μοίρασε οκτώ ασίστ, έκλεψε τρεις μπάλες και υπογράμμισε δια μίαν εισέτι φοράν τη δυναμική του.
Ο «μικρός Σπανούλης»
Παρεμπιπτόντως δεν ξέρω ποιες προτάσεις δέχθηκε και ποιες άλλες επιλογές υπήρχαν στην ατζέντα του, αλλά χαίρομαι πολύ που ο… «μικρός Σπανούλης» αποφάσισε να κεφαλαιοποιήσει τη μέχρι τούδε σεζόν καριέρας του (με την προστιθέμενη αξία της παρουσίας του στο ΕuroCup) και έμεινε στον Άρη.
Έμεινε από συνειδητή επιλογή, δεν ξέμεινε!
Είναι όντως «μικρός Σπανούλης» ο συνονόματος του προπονητή της Εθνικής για πλείστους όσους λόγους: τον λένε κι αυτόν Βασίλη, παίζει στην ίδια θέση, μαθήτευσε δίπλα του στον Ολυμπιακό, συνδυάζει τον δημιουργικό οίστρο με την εκτελεστική δεινότητα, δεν κιοτεύει να παίρνει τα μεγάλα και κρίσιμα σουτ, φορά επίσης το Νο 7 και δεν συμμαζεύεται…
Μια απαίτηση έχω από τον Τολιόπουλο τώρα: να σπάσει τα στεγανά των αιωνίων και των παικτών του NBA και της ΕuroLeague, να χωθεί στη δωδεκάδα και να μην είναι κομπάρσος!
Το βαρίδι, η κατάρα και ο αλυτρωτισμός
Αφήνω στην άκρη τον Βασίλη τον… Πιστολιόπουλο και πάω παρακάτω.
Παρακάτω είναι η Πολωνία την οποία αντιμετωπίζει αύριο η Εθνική ομάδα στον πρώτο από τους μόλις τρεις (και πολλοί είναι) φιλικούς αγώνες προετοιμασίας της ενόψει του Προοολυμπιακού Τουρνουά, που –γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε-αποτελεί ένα διαχρονικό και ασήκωτο βαρίδι!
Ένα βαρίδι και μια αδυσώπητη και αξόρκιστη κατάρα που κατατρώγει τα σωθικά μας.
Δεν πιστεύω στα γούρια και στους οιωνούς, απλώς υπενθυμίζω ότι σε αυτή τη χώρα (Κατοβίτσε) πριν από 15 χρόνια αξιωθήκαμε να ανέβουμε για τελευταία φορά στο βάθρο μιας οποιασδήποτε μεγάλης διοργάνωσης…
Και μετά σιωπή!
Οι μάταιοι 52 πόντοι του Γκάλη!
Την Πολωνία την είχαμε αντιμετωπίσει και στο Τουρνουά Ακρόπολις του 2022 (101-78) και πιο μπροστά, στις 6 Σεπτεμβρίου του 2017 σε ένα do-or-die ματς του EuroBasket στο Ελσίνκι όπου τη ρίξαμε στο κανναβάτσο με 95-77 και σώσαμε την παρτίδα της επόμενης φάσης στην Κωνσταντινούπολη.
Παρεμπιπτόντως –και επειδή δεν γίνεται, διάβολε, να λείπει ο Νίκος Γκάλης από αυτή την κουβέντα, απέναντι στους λεγάμενους είχε σκοράρει τους 52 πιο μάταιους πόντους της καριέρας του!
Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1984, στο πλαίσιο του ChallengeRound στο Ελσίνκι η ελληνική ομάδα είχε ηττηθεί με 89-88, σε πείσμα του… B52 του «Γκάνγκστερ», που μάλιστα συνιστά το δεύτερο μεγαλύτερο ρεκόρ πόντων του με την Εθνική μετά τους 53 τους οποίους σκόραρε στις 5 Ιουλίου του 1986 με τον Παναμά στην πρεμιέρα του Μουντομπάσκετ στη Σαραγόσα.
Η προπόνηση του Σπανούλη και η ατάκα του Μάλκοβιτς
Φρέσκα κουλούρια τώρα.
Φρέσκα που θα βγουν την Παρασκευή από τον φούρνο του ΣΕΦ σε ένα ματς το οποίο για πολλούς και διαφόρους λόγους, ό,τι κι συμβεί, δεν αποτελεί πρόκριμα για το τι μέλλει γενέσθαι στο Προολυμπιακό Τουρνουά.
Αποτελεί όμως ένα πρόκριμα για το πώς μπορεί να λειτουργήσει η ομάδα σε συνθήκες προσομοίωσης ενόψει της μεγάλης επιχείρησης: ο Βασίλης Σπανούλης επισήμανε –και δεν έχει άδικο- ότι αυτό το ματς θα είναι«σαν μια πολύ δυνατή προπόνηση», ωστόσο για κάθε τέτοια προσέγγιση θα υπάρχει (όχι ο αντίλογος, αλλά) η αποφθεγματική ρήση του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς.
«Η προπόνηση είναι ένας αγώνας χωρίς θεατές»!
Τα σημαντικά, τα ασήμαντα και τα ιπτάμενα λόγια
Στη MediaDay ειπώθηκαν και καταγράφηκαν κάμποσα σημαντικά, αλλά και… ασήμαντα πράγματα και αυτό το οξύμωρο σχήμα εξηγείται εις τριπλούν:
-
Πρώτα απ’ όλα τα σημαντικά κινδυνεύουν να αποδειχθούν ασήμαντα, στην απευκταία περίπτωση που δεν θα προκύψει το αποτέλεσμα.
-
Δεύτερον, τα ασήμαντα μπορούν να αποβούν πολύ σημαντικά, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, όταν η κατραπακιά μας ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε!
-
Τα περισσότερα εξ αυτών ου μην και όλα, σημαντικά ή ασήμαντα, οι προπονητές και οι παίκτες τα έχουν ξαναπεί και όλοι μας τα έχουμε ξανακούσει, τα έχουμε ξαναγράψει, τα έχουμε ξαναευχηθεί και επειδή, όπως ορίζει και ένα λατινικό γνωμικό, «verbavolant, scriptamanent» ας αφήσουμε τα λόγια να πετούν κι ας περιμένουμε να γραφτούν τα έργα!
Εάν πίσω από αυτές τις γραμμές διακρίνεται τάχα ένας (δικός μου) πεσιμισμός, το διαψεύδω ρητώς και κατηγορηματικώς, άλλωστε τι είναι ένας απαισιόδοξος άνθρωπος;
Είναι ένας αισιόδοξος με πείρα!
Ο εγωισμός, η αυτοθυσία και η μηδενική χημεία
Ω λάτρης της σημειολογίας που πάντοτε δίνει σημασία στο τι και πώς το λέει κάποιος, απ’ όσα ελέχθησαν σήμερα συγκράτησα δυο ατάκες και σπεύδω να τις αξιολογήσω.
-
Ο Βασίλης Σπανούλης είπε ότι «δεν χωράνε εγωισμοί στην Εθνική, αλλά απαιτείται αυτοθυσία» και όντως αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να αποτελέσει τον μπούσουλα στη ρότα του καραβιού.
-
Ο ακριβοθώρητος (SIC), αλλά παρών Γιάννης Αντετοκούνμπο, έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και με δικαιολογημένο κυνισμό σχολίασε ότι «η χημεία της ομάδας είναι μηδενική», ως εκ τούτου ο προπονητής πρέπει να φροντίσει ώστε οι παίκτες να γίνουν ένα!
Όλοι μαζί, αλλιώς θα μας κρεμάσουν χώρια!
Η μάλλον-όπως γράφει και το σύνθημα στις φανέλες τους- να είναι ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
Εδώ ταιριάζει αυτό που είχε πει κάποτε ο τρίτος πρόεδρος των ΗΠΑ και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, Τόμας Τζέφερσον υπερτονίζοντας την αξία της συνεργασίας, της συντροφικότητας και της συσπείρωσης.
«Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, αλλιώς θα μας κρεμάσουν χώρια»!
Να αγιάσει… ο στόμας του!
Η «Επίσημη Αγαπημένη» και η «Επίσημη Κρεμασμένη»!
Εδώ και 15 χρόνια καθ’ άπασαν την ελληνικήν επικράτειαν, έχουν στηθεί αγχόνες για την ομάδα η οποία προϊόντος του χρόνου από «Επίσημη Αγαπημένη» κατάντησε κάποιες φορές «Επίσημη Κρεμασμένη»!
To γιατί αποτύχαμε κάθε φορά είναι ένα θέμα (για το οποίο διαπορούσε σήμερα και ο Σπανούλης) αλλά όχι της παρούσης στιγμής: περισσότερο από το να μοιρολογεί πάνω στους… τάφους των αποτυχιών, η Εθνική είναι υποχρεωμένη να κοιτάξει προς τα εμπρός, να δώσει τον καλύτερο εαυτό της και να γραπώσει την ευκαιρία.
Όπως άλλωστε έλεγε και ο Θουκυδίδης, «οι καιροί ου μενετοί» τουτέστιν οι ευκαιρίες δεν περιμένουν!
Επανέρχομαι στο μότο «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ» που είναι τυπωμένο στις φανέλες και (ομολογώ ότι) μού άρεσε πού το είδα.
Ο… ασκός του Σλούκα και η χειραψία με τον Γουόκαπ
Θα μού αρέσει και θα αρέσει σε όλους μας εάν το δούμε κιόλας να παίρνει σάρκα και οστά καθόσον η βραχύβια προετοιμασία, οι διαφορετικές αφετηρίες των παικτών και οι αντιμαχίες στους τελικούς του Πρωταθλήματος αναδεικνύουν έτι περαιτέρω τη σημασία της ενότητας.
Δεν ξέρω εάν και κατά πόσο υπήρξε ειλικρινής η χθεσινή χειραψία του Κώστα Σλούκα με τον Τόμας Γουόκαπ που αποτυπώθηκε κιόλας στο φωτογραφικό ενσταντανέ, αλλά, διάβολε, ακόμη και σε μια εθνική υπόθεση, όπως αυτή, περισσότερο από τη φιλία παίζει ρόλο η συνεργασία.
Μετά τον πέμπτο τελικό, ο Σλούκας όντας καβάλα στο άλλο άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, αλλά για κάθε «Φιλιππικό λόγο» του αρχηγού του Παναθηναϊκού, θα υπάρχει στον αντίποδα η ατάκα με την οποία συνθηματολογούσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης τις εκάστοτε επιχειρήσεις της Εθνικής και δη εκείνη την πολλώ λογιώ ταραχώδη του EuroBasket του 2007.
«Να γυρίσουμε στο σπίτι μας πιο φίλοι απ’ όσο ήμασταν όταν φύγαμε»!
Τα χωράφια του Σπανούλη, ο Γκάλης και ο Γιαννάκης
Πριν από τρείς ημέρες ο Σπανούλης είπε ότι «οι παίκτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε», αλλά ακόμη κι αν έχουν να χωρίσουν τα αμπελοχώραφα που τους άφησαν οι παππούδες τους στα χωριά, οφείλουν να θάψουν τις σκαλιστήρια η ακόμα και τα τσεκούρια του πολέμου!
Το χρονικό της Εθνικής είναι γεμάτο από αντιπαραθέσεις που άλλες κόστισαν και άλλες υπήρξαν αναίμακτες και ανώδυνες.
Στα πρόχειρα θυμάμαι κάμποσες από δαύτες.
-
Μετά από έναν τσακωμό τους στον Άρη, ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης είχαν κόψει τις… διπλωματικές σχέσεις το 1987, αλλά ποιος το πήρε πρέφα αυτό στη διάρκεια του EuroBasket που κατέληξε στον θρίαμβο;
Η σκοποβολή στη Νάουσα και η τοξικότητα του 2010
-
Την ίδια σεζόν η πατροπαράδοτη έχθρα στα ντέρμπι Άρης-ΠΑΟΚ είχε σηκώσει ένα απροσπέλαστο τείχος ανάμεσα στους παίκτες των δυο ομάδων, αλλά αυτό φρόντισε να το γεφυρώσει στην αρχή της προετοιμασίας στη Νάουσα ο παλαίμαχος διεθνής πλέι μέικερ και τότε γυμναστής της Εθνικής Νίκος Σισμανίδης. Πώς; Τους «παρέσυρε» τεχνηέντως στην παραπλήσια 5η μοίρα καταδρομών και εκεί με την πολύτιμη συνδρομή του υποδιοικητή Γιώργου Σουλή ο οποίος είχε ετοιμάσει τα ντουφέκια ασκήθηκαν σε διαγωνισμό σκοποβολής και οι σφαίρες που έριξαν τους έφεραν πάλι κοντά!
-
Αντιθέτως το 2010 αποδείχθηκε ότι δεν υπάρχει κανένα καλό το οποίο να μην μπορεί να γίνει χειρότερο, ελέω της τοξικότητας που διαχεόταν ολούθε το 2010, μετά τους τελικούς των playoffs και πυροδοτήθηκε ακόμη περισσότερο με τη μεταγραφή του Βασίλη Σπανούλη από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό και τις φασαρίες και τις τιμωρίες στο διακοπέν ματς με τη Σερβία στο ΟΑΚΑ.
Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις στο μακρινό, αλλά και στο πολύ κοντινό παρελθόν που οι σχέσεις στα ενδότερα της ομάδας δεν ήταν καλές: άλλες φορές το πρόβλημα κουκουλώθηκε, άλλες παρέμεινε όπως μια ανοιχτή πληγή.
-
ΥΓ: Είναι καλό πράγμα η «Επίσημη Αγαπημένη» να γίνεται «Επίσημη Αποτυχημένη», αλλά είναι ακόμη χειρότερο να καταντάει «Επίσημη Διχασμένη»!
