Ο Παναθηναϊκός επιδιώκει στον μήνα του Ρουί Βιτόρια στον πάγκο να ζήσει ποδοσφαιρικά με το 1-0. Αλλιώς, με άλλον τρόπο, τόσο γρήγορα και τόσο άμεσα δύσκολα θα μπορούσε να ξεπεράσει το κόστος των προηγούμενων επιλογών του club. Έτσι όμως, κινδυνεύει – όπως κόντρα στον Ατρόμητο – να “πεθαίνει” με το 1-1.
Στο ξεκίνημα της σεζόν, ο λογαριασμός είχε να κάνει με το πόσα παιχνίδια ο Παναθηναϊκός δεν έβρισκε δίχτυα στο πρώτο ημίχρονο. Και φυσικά, το πλήρωνε.
Μετά την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία των πράσινων, η καταμέτρηση ήταν (και παραμένει) άλλη. Έξι αναμετρήσεις με τον Ρουί Βιτόρια στον πάγκο έχουν πλέον, στις πέντε έφτασαν στην ανάπαυλα προηγούμενοι με 1-0.
Από αυτές τις πέντε, σε μία μόνο πέτυχαν περισσότερα γκολ στο δεύτερο ημίχρονο. Την περασμένη εβδομάδα στο Αγρίνιο, επικρατώντας στις καθυστερήσεις.
Την Κυριακή (1/12), στο Ολυμπιακό Στάδιο, κυνηγούσαν την τέταρτη νίκη τους στο πρωτάθλημα σε αυτό το διάστημα, αρκούμενοι – και πάλι – στο προβάδισμα που πήραν νωρίς.
Στις καθυστερήσεις, στη μοναδική καλή στιγμή του Ατρόμητου στο παιχνίδι, ισοφαρίστηκαν. Έτσι είναι αυτά, έτσι πάνε.
Αξίωμα (κοντεύει να) λογίζεται. Όποιος, ποδοσφαιρικά, ζει με το 1-0, (κινδυνεύει πάντα να) πεθαίνει με το 1-1.
Το αποψινό 1-0 ως τα χασομέρια στο φινάλε του πρώτου γύρου της Stoiximan Super League δεν είχε σχέση με εκείνο της Πέμπτης κόντρα στην Ελσίνκι. Τότε, υπήρξε ρεσιτάλ αναποτελεσματικότητας.
Απόψε, παρότι σε μια – δυο περιπτώσεις (και ειδικά στο δοκάρι του Τζούριτσιτς) δημιουργήθηκαν οι ευκαιρίες για να “κλειδωθεί” με δεύτερο γκολ η επικράτηση του Παναθηναϊκού, εν τούτοις ήταν προφανές από τις εκατέρωθεν εντάσεις, πως η μία ομάδα έπαιζε για να μην απειληθεί κι όχι για να διευρύνει το σκορ, η άλλη απλώς έψαχνε – και δεν έβρισκε, μέχρι το 91′ – μια στιγμή, μια φάση.
Ακόμα κι ως οδηγία, ως προσέγγιση, ως τακτική, υπάρχει εξήγηση και δικαιολογία ως έναν βαθμό. Αρκεί και μόνο να συνεκτιμήσει κανείς τι, πώς και πού ακριβώς παρέλαβε ο Βιτόρια πριν έναν μήνα.
Και στο τέλος αυτού του μήνα, ο Παναθηναϊκός αν κρατούσε το αποψινό του προβάδισμα στα δύο-τρία τελευταία λεπτά που απέμεναν, θα τελείωνε τον πρώτο γύρο στη 2η θέση, στο -2 από τον πρωτοπόρο Ολυμπιακό.
Αυτός ο Παναθηναϊκός, ο οποίος πέρασε όσα κι ό,τι έχει περάσει ως τώρα στη σεζόν, με αυτή την πολύ συγκεκριμένη πρότερη εικόνα κι απόδοση που δεν οδήγησε απλώς στην αλλαγή προπονητή, αλλά κι υπό άλλες συνθήκες θα είχε – καιρό τώρα – μετατρέψει το υπόλοιπο της σεζόν σε τυπική διαδικασία.
Ενδεικτικό άλλωστε, πως και πρόπερσι και πέρυσι, οι πράσινοι ήταν αυτοί που είχαν φτάσει πρωτοπόροι στο μισό της κανονικής διάρκειας.
Με διαφορά, απόρροια του εντυπωσιακού νικηφόρου ξεκινήματός τους πρόπερσι, στον πόντο πέρυσι. Με 37 βαθμούς πρόπερσι, με 31 πέρυσι.
Ο μέσος όρος και τα απόνερα
Για τους 23 φετινούς, πολλά κι ιδιαίτερα δεν χρειάζονται. Κακά τα ψέματα, οι δύο παραπανίσιοι (που στερήθηκαν με το γκολ του Καραμάνη) κι η 2η θέση, δεν θα ανταποκρινόταν, συνολικά, στην ως τώρα πραγματικότητα και πορεία των πράσινων.
Καλά καλά δεν θα καθρέφτιζαν ούτε τις επιδόσεις τους (κι αυτό, προφανώς ανεξαρτήτως με τη σύγκριση με τους υπόλοιπους διεκδικητές του τίτλου).
Δεκατρία γκολ σε ισάριθμες αγωνιστικές, επίδοση χειρότερη μόνο από τους δύο της ουράς και τον Βόλο. Ο μέσος όρος συνεπώς είναι σαφές πως (εξακολουθεί να) ικανοποιείται.
Το ένα δηλαδή ανά παιχνίδι. Προφανώς δεν φτάνει. Τα εννιά του παθητικού είναι ικανοποιητικά, αλλά όταν και πάλι, ανά ενενηντάλεπτο, πλησιάζει το ένα, τότε πρακτικά, θα γίνεται ό,τι “γράφει” ως τώρα με τον Βιτόρια στις τέσσερις αγωνιστικές του στον πάγκο.
Δύο νίκες με 1-0, ένα 1-1 που έσπασε στις καθυστερήσεις κι άλλο ένα 1-1 που έγινε στις καθυστερήσεις.
Επαναλαμβάνεται, δεν φτάνει. Δεν είναι αρκετό. Για ομάδα που – στο ελληνικό πρωτάθλημα – θέλει να πάρει, να διεκδικήσει έστω, τον τίτλο το “1-0” ή το “ένα γκολ κατά μέσο όρο”, δεν οδηγεί εκεί, στη διεκδίκηση, σε τροχιά κατάκτησης.
Ειδικά βλέποντας τι “γράφουν” (κι ας έχουν άλλα, άπαντες προβλήματα και θέματα) όλοι οι υπόλοιποι που παρέμειναν τελικά ψηλότερά τους στην κατάταξη.
Προφανώς όμως είναι – κι αυτά – απόνερα της θάλασσας που πέρασε ο Παναθηναϊκός ελέω των επιλογών του από το καλοκαίρι και μετά και ως τα μέσα του φθινοπώρου.
Απόνερα που ακόμη, Δεκέμβρη πια, δεν έχουν ξεκαθαρίσει ρόλους, θέσεις, χρησιμότητες σε ποδοσφαιριστές κλειδιά για το οτιδήποτε γίνεται (ή πρέπει να γίνεται) στον αγωνιστικό χώρο.
Όταν, για παράδειγμα, ο – μια ζωή – box to box μέσος, “οκτάρι” για να συνεννοούμαστε, Μαξίμοβιτς, χρειάστηκε να φτάσει στο τέλος του πρώτου γύρου για να χρησιμοποιηθεί στη θέση για τον οποία (λογικά..) αποκτήθηκε, όταν ο αριστερός μπακ που ήρθε το καλοκαίρι για να προσφέρει ανταγωνισμό στη θέση, ο Μαξ, απόψε έβγαλε το πρώτο του ενενηντάλεπτο, έχοντας στο προηγούμενο τρίμηνο, όλα κι όλα σαράντα λεπτά στα πόδια του, τότε προφανώς το reset δεν (μπορεί να) είναι εύκολο.
Και συνήθως, οι περισσότεροι το ξεκινάνε από τη βάση που το ξεκίνησε κι ο Βιτόρια.
Μέχρι αυτή η βάση του 1-0, να γίνει – να επιδιωχθεί να γίνει – 2-0, τότε, μπάλα είναι, ο όποιος αντίπαλος του Παναθηναϊκού θα έχει το δικαίωμα, τη δυνατότητα, να παίξει και δαύτος με τα σπίρτα για ν’ ανάψει φωτιές.
