Τα ουρλιαχτά μετά από Βελιγράδι – Κωνσταντινούπολη, ο Αταμάν που δεν τα ξέχασε και οι τρεις παίκτες που λειτουργούν σαν κολόνες στον φετινό Παναθηναϊκό. Γράφει ο Χάρης Σταύρου.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το βράδυ που ο Παναθηναϊκός συνετρίβη στην Κωνσταντινούπολη από την Αναντολού Εφές. Από εκείνο το βράδυ που ο Εργκίν Αταμάν γνώρισε την πιο βαριά ήττα του στους πράσινους, από εκείνο το βράδυ που ο πρωταθλητής Ευρώπης και Ελλάδας σκόραρε 67 πόντους, σούταρε με 21% στο τρίποντο και ουσιαστικά παραιτήθηκε ελάχιστα λεπτά μετά από το τζάμπολ.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός, οπότε είναι ακόμη φρέσκα στη μνήμη σχόλια, φωνές, αντιδράσεις, από την ισοπέδωση σε μία φάση της περιόδου στην οποία δεν κρινόταν το παραμικρό. Πολλοί τα έβαλαν με συγκεκριμένους παίκτες. Άλλοι τα έβαλαν με τον προπονητή. Όλα αυτά για μία λογική “κοιλιά” που έκανε η καλύτερη ομάδα της περσινής σεζόν, σε μία περίοδο 85-90 αγώνων.
Το βράδυ της Πέμπτης (9/1), ο Εργκίν Αταμάν σίγουρα είχε εκείνες ή έστω κάποιες από εκείνες τις στιγμές στο μυαλό του. Σίγουρα θυμάται κουβέντες κι αντιδράσεις, γι’ αυτό και στη συνέντευξη Τύπου μετά από την επικράτηση επί της Παρτίζαν χρησιμοποίησε συγκεκριμένα λόγια. Πιθανώς με συγκεκριμένους αποδέκτες.
“Στη EuroLeague δεν πρέπει να σε πιάνει πανικός. Είτε χάσεις με έναν, είτε χάσεις με 20 πόντους. Σε κάποια ματς δεν είσαι σε καλή κατάσταση, συμβαίνει. Έγινε στο Κάουνας, στο Βελιγράδι, στην έδρα της Εφές. Είναι λογικό. Αν μου έλεγες ότι η Μπαρτσελόνα θα νικήσει στο Μονακό με 15… Ποιος το περίμενε αυτό το αποτέλεσμα, με την εικόνα της Μπαρτσελόνα στη EuroLeague και στο πρωτάθλημά της; Πρέπει να μένεις συγκεντρωμένος, να έχεις αυτοπεποίθηση, να κάνεις προσαρμογές” είπε ο Αταμάν.
Και πράγματι, το “never too low, never too high” που λάνσαρε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, βρίσκει πια εφαρμογή σε κάθε ομάδα αυτού του επιπέδου.
Οι περισσότερες της EuroLeague, ακόμη και στο ελίτ επίπεδο, δυσκολεύονται στα πρωταθλήματά τους και συχνά χάνουν. Άλλες έχουν αρνητικά ρεκόρ και κάποιες παλεύουν για να μείνουν έστω στη μέση της βαθμολογίας. Όχι μόνο γιατί δεν αντέχουν δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη, αλλά γιατί αυτό επιλέγουν κοιτάζοντας πολύ πιο μακριά από τον μέσο οπαδό που εύκολα ενθουσιάζεται κι ακόμη πιο εύκολα απογοητεύεται.
Δεν γίνεται να βγάλεις σεζόν στα κόκκινα. Εκείνοι που το έκαναν στο παρελθόν, πηγαίνουν πια στο ρελαντί και στοχεύουν συγκεκριμένες περιόδους για να ανεβάσουν την ένταση στις προπονήσεις και στους αγώνες.
Οι παίκτες κουράζονται, σωματικά και πνευματικά, ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι όσο καλό κι αν είναι ένα ρόστερ, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κερδίζει παντού, να συνδυάζει το θέαμα με την ουσία κάθε μα κάθε βράδυ.
Δεν υπήρχε ούτε μισός λόγος για ουρλιαχτά όταν ο Παναθηναϊκός έχανε στο Βελιγράδι από την Παρτίζαν και στην Κωνσταντινούπολη από την Εφές. Κι αν κάποιοι επιμείνουν και πουν ότι από αυτά τα ουρλιαχτά γύρισε ο διακόπτης, απλώς θα υποτιμήσουν τους παίκτες που πέρυσι πάτησαν στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης με τον πιο φαντασμαγορικό τρόπο.
Η ασφάλεια του Παναθηναϊκού, είναι οι παίκτες-κλειδιά του. Οι αστέρες του. Συγκεκριμένοι μπασκετμπολίστες που με την συνολική τους εικόνα στη σεζόν, πρέπει να θεωρούνται αναντικατάστατοι, ηγέτες και εξασφαλίζουν στο front office και στο προπονητικό τιμ ότι η ομάδα θα παλέψει. Μπορεί να μην τα καταφέρει, σίγουρα όμως θα παλέψει και θα παλέψει στα όριά της.
Παίκτη σαν τον Κέντρικ Ναν, δεν έχει δει το ευρωπαϊκό μπάσκετ στη σύγχρονη εποχή του.
Ιδανικότερο γκαρντ από τον Τζέριαν Γκραντ, ο Αταμάν δεν μπορεί να βρει για να βάλει δίπλα στον καλύτερό του παίκτη.
Τεσσάρι με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, που ταυτόχρονα όλοι αγαπούν σαν αδελφό τους στην καθημερινότητα της ομάδας, επίσης δεν μπορεί να βρει ο Τούρκος προπονητής.
Αυτές οι τρεις είναι οι κολόνες του Παναθηναϊκού και γύρω τους μπαίνουν μία ο Οσμάν και μία ο Γιούρτσεβεν. Μία ο Γκέιμπριελ και μία ο Σλούκας. Πιο σπάνια ο Μήτογλου κι ο Καλαϊτζάκης. Μέχρι να γυρίσουν όλοι, μέχρι να έρθουν ματς που θα κρίνουν περισσότερα από την ψυχολογία μίας βραδιάς.
Οι πράσινοι σπατάλησαν μερικά χρόνια, πλέον όμως δουλεύουν με σωστό τρόπο. Πέρυσι αγόρασαν και από τότε χτίζουν. Μέσα από την προπόνηση, μέσα από τους αγώνες, μέσα από τις επεκτάσεις συμβολαίων σε μπασκετμπολίστες που κρίνονται υπεραπαραίτητοι. Κι όσο χτίζουν, όσο παίζουν με αυτοπεποίθηση, τόσο θα βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους.
Μπροστά του ο Παναθηναϊκός έχει μία τεράστια ευκαιρία για να αποδείξει, πρωτίστως στον εαυτό του, ότι έχει όντως γυρίσει τον διακόπτη. Την Τετάρτη στη Βαρκελώνη και την Παρασκευή στη Βιτόρια, μπορεί να κάνει το 2/2 που θα τον βάλει ακόμη πιο δυνατά στα φαβορί για μία θέση στην πρώτη τετράδα της κανονικής περιόδου. Αν και πλέον η συζήτηση θα πρέπει να γίνεται για την κορυφή και όχι για τις θέσεις που προσφέρουν πλεονέκτημα έδρας στα playoffs.
Το σημαντικό είναι ο Παναθηναϊκός να έχει στο εξής υγεία. Ομάδες σε όλη την Ευρώπη υποφέρουν από τραυματισμούς. Οι πράσινοι δεν είχαν χθες Σλούκα, Μπράουν, Γκριγκόνις, Αντετοκούνμπο και Λεσόρ. Οι δύο πρώτοι λογικά θα είναι έτοιμοι για τη διαβολοβδομάδα. Ο φετινός Παναθηναϊκός όμως δεν στηρίζεται σε εκείνους. Απλώς τους έχει ανάγκη ως supporting cast για το κάτι παραπάνω, για την έξτρα ώθηση, όταν οι τρεις βιονικοί του ρόστερ χρειάζονται ανάσες, όταν κολλήσουν, όταν πρέπει κι αυτοί να ξεκουραστούν.
Με απλά λόγια, ό,τι κι αν γίνει σε Βαρκελώνη και Βιτόρια, η δυναμικότητα του Παναθηναϊκού δεν θα αλλάξει.
Είναι contender, έχει όλα αυτά τα στοιχεία που χρειάζεται μία ομάδα για να πρωταγωνιστήσει και ένα-δύο αποτελέσματα αυτό δεν μπορούν να το αλλάξουν.
Η υποστήριξη θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη και στις καλές και στις κακές βραδιές, στο τέλος της ημέρας ίσως η υποτίμηση, η υπερβολή, η ισοπέδωση να βοηθούν αν μπορεί ένας οργανισμός να τα χρησιμοποιήσει με τον σωστό τρόπο.
