Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για το ντεμπούτο του σκόρερ από την Αϊτή, την ανταπόκριση των Μήτογλου – Κάλενς και τη δυσκολία διαχείρισης υλικού που θα έχει μόνιμα ο Αλμέιδα.
Αγώνες όπως αυτός που η ΑΕΚ έδωσε κόντρα στον Βόλο, προσφέρονται είτε για περίπλοκες και πολλαπλά επεξηγηματικές αναλύσεις όταν κάτι στραβώνει για τη μεγάλη ομάδα, είτε για να λέμε ότι έγινε η δουλειά όταν όλα κυλούν με τον πιο αναμενόμενο τρόπο. Εν προκειμένω, ισχύει το δεύτερο: η Ένωση έκανε τη δουλειά και ετοιμάζεται για την επόμενη.
Η Κυριακή, της έκλεισε το μάτι καθώς οι τρεις άλλοι διεκδικητές του τίτλου άφησαν πίσω τους βαθμούς, η Δευτέρα ολοκληρώθηκε για εκείνη με την ικανοποίηση ότι δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη, πατώντας στην κορυφή, ούσα πρώτη με τη διαφορά τερμάτων. Δεν λέει κάτι ιδιαίτερο αυτό για την ουσία, λέει όμως για την ψυχολογία.
Είχε να αντιμετωπίσει και αναποδιές άλλωστε. Αν και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό μόνο από ανάγκη, η ΑΕΚ έπαιξε με κεντρικό αμυντικό δίδυμο τους Κάλενς και Μήτογλου περίπου έναν χρόνο μετά την τελευταία φορά που συνέβη αυτό σε ξεκίνημα αγώνα – συγκεκριμένα στις 25/9/2023, στην εκτός έδρας νίκη επί του ΠΑΟ με 2-1 – ενώ αναγκάστηκε να ρίξει απρόσμενα στα βαθιά της αρχικής ενδεκάδας τον Φραντζντί Πιερό καθώς ο Λιβάι Γκαρσία δεν κατάφερε τελικά να είναι διαθέσιμος.
Και για τα δύο ενδεχόμενα, βέβαια, ο Αλμέιδα ήταν υποψιασμένος (άρα και προετοιμασμένος) κατά διάρκεια της εβδομάδας καθώς ο Βίντα αντιμετώπισε σοβαρό προσωπικό ζήτημα, ο Μουκουντί δεν πήρε άδεια από το Καμερούν για να παίξει και ο Γκαρσία είχε επί ημέρες προβληματάκια, ακολουθώντας πρόγραμμα συντηρητικό. Ωστόσο από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει ένας δρόμος κι ευτυχώς για εκείνη, οι στόπερ και ο νέος φορ ανταποκρίθηκαν με το παραπάνω.
Μία φορά σωστά και η μπάλα στα δίχτυα
Από τον Πιερό αυτό που περιμέναμε, αυτό ακριβώς είδαμε. Ένας κλασικός φορ του κουτιού, παλαιάς κοπής αλλά συνάμα και υψηλής αποτελεσματικότητας. Δουλεύει για την ομάδα με την πλάτη στο τέρμα, όμως λίγα μπορεί να κάνει εκτός περιοχής. Αν όμως του τη σερβίρεις όπως πρέπει στο κεφάλι, η κατάληξη θα είναι το τίναγμα των διχτυών.
Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό μπορεί να μοιάζει κάπως μονότονο, προβλέψιμο έως και αναχρονιστικό, όμως φαίνεται ότι θα είναι και προσοδοφόρο, ειδικά σε αγώνες όπως ο αυτός με τον Βόλο. Προφανώς, στα ντέρμπι και πιο απαιτητικά ματς η ΑΕΚ θα (επιλέγει να) παίζει με τον Γκαρσία, όμως εδώ πέρα από το “θέλω” υπάρχει και το “πότε μπορώ”.
Αυτή ήταν η δεύτερη φορά, πολύ νωρίς μέσα στη σεζόν που ο Λιβάι δεν γινόταν να είναι διαθέσιμος. Οπότε το να αγωνίζεται η Ένωση με τον Πιερό στην κορυφή θα πρέπει να αντιμετωπίζεται περισσότερο ως σχέδιο εξίσου βασικό, παρά εναλλακτικό.
Τα δείγματα άλλωστε υπήρχαν από πέρυσι και αυτά ήταν που έφεραν στο προσκήνιο τον Πόνσε, με τη γνωστή κατάληξη να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ της ομάδας στη σεζόν που αφήσαμε πίσω μας.
Έλειπε και ο Λαμέλα βέβαια, ωστόσο ο Λιούμπιτσιτς έχει την επάρκεια για να τον αντικαθιστά σε αγώνες τέτοιου χαρακτήρα, δεν γνωρίζω αν του ταιριάζει εξίσου ο ρόλος αυτός σε πιο δύσκολες καταστάσεις, προσωπικά στα ντέρμπι θα τον προτιμούσα στο “8”. Όμως εκεί υπάρχει ο Πινέδα που κόντρα στον Βόλο, ήταν και πάλι ο κανονικός. Κι όταν είναι τέτοιος, δεν γίνεται να μένει στον πάγκο.
Και κάτι τελευταίο. Σε παιχνίδι χωρίς τους Λαμέλα, Γκατσίνοβιτς και Γκαρσία διαθέσιμους, δεν βρέθηκε ούτε δευτερόλεπτο για τον πολύ ποιοτικό, σαφώς και καθοριστικό τις προηγούμενες δύο σεζόν, Στίβεν Τσούμπερ. Για δεύτερο συνεχόμενο ματς μάλιστα.
Ακόμα μία απόδειξη για την πληθώρα πολλών ποιοτικών λύσεων αλλά και μια διαρκής σπαζοκεφαλιά για τον Αλμέιδα που δεν βρίσκει χώρο για έναν από τους καλύτερους ξένους της εγχώριας λίγκας τα προηγούμενα τρία χρόνια.
