Μια μαμά διχάζει με την επιλογή της να παίρνει στα παιδιά της μόνο ρούχα ή παιχνίδια που προέρχονται από δεύτερο χέρι, αντί να αγοράζει καινούργια, ενώ υποστηρίζει ότι πάσχει από το σύνδρομο αποθησαύρισης.

Η 34χρονη Francesca Ramsden έχει δύο παιδάκια και ποτέ δεν τούς αγοράζει κάτι καινούργιο. Αντιθέτως, μαζεύει τα χρήματα που θα ξόδευε, είτε για οικογενειακές διακοπές στο εξωτερικό, είτε για άλλες υποχρεώσεις.

«Μερικές φορές με κοροϊδεύουν. Με αποκαλούν τσιγκούνα, επειδή βάζω fillers, αλλά δεν αγοράζω καινούργια παιχνίδια. Όμως εξοικονομώ αρκετές χιλιάδες», υποστήριξε η μητέρα, σύμφωνα με τη Mirror.

@francescacharityshop

you know you’re getting old when you get excited over a bin from the charity shop #charityshop #charityshophaul #charityshopuk #charityshopfinds #bargain #bargainhunting #thrifted #preloved #thrifted #francescacharityshop

♬ original sound – FrancescaRamsden

Σύμφωνα με όσα ανέφερε, μεγάλωσε σε φτωχή οικογένεια και πάντα χρησιμοποιούνταν φθηνά προϊόντα ή ό,τι έπαιρναν από φιλανθρωπίες. Έτσι, μπορεί πλέον να έχει καλύτερη οικογενειακή άνεση, αλλά δεν ξεχνάει το παρελθόν της.

«Δεν πετάω τίποτα, το σπίτι μου μοιάζει με μαγαζί, με όλα αυτά που έχω μαζέψει. Μερικές φορές χαρίζω μερικά αντικείμενα, για να μην γκρινιάζει ο σύζυγος από τον χώρο που πιάνουν», είπε η 34χρονη.

@francescacharityshop

I gave my kids £10 to go thrifting with and here’s what they found in the charity shops

♬ Funny Song – Funny Song Studio & Sounds Reel

Τι είναι το σύνδρομο αποθησαύρισης

Το σύνδρομο αποθησαύρισης αναγνωρίστηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας περίπου το 2018, ενώ σύμφωνα με ειδικούς αποτελεί απειλή για τη δημόσια υγεία.

Χαρακτηρίζεται από υπερβολική συσσώρευση αντικειμένων, αλλά και την αδυναμία του ασθενούς να αποχωριστεί κάποιο από αυτά. Επίσης, ορίζεται από την ανεξέλεγκτη ανάγκη του να συνεχίσει να τα κατέχει νιώθοντας έντονη δυσφορία ακόμα και στη σκέψη να απαλλαγεί από αυτά. Όσο για την αποθήκευσή τους, γίνεται με τρόπο χαοτικό και ακατάστατο, έστω κι αν αυτό επηρεάζει την καθημερινότητα και τις κινήσεις στο σπίτι.

Σύμφωνα με ειδικούς, ο ασθενής κινδυνεύει σε επίπεδο κοινωνικό, ψυχολογικό και σωματικό, με αποτέλεσμα να οδηγείται σε μειωμένη ποιότητας ζωής και κοινωνική απόσυρση. Η πάθηση αντιμετωπίζεται με ψυχοφαρμακολογία και ψυχοθεραπεία, αλλά και εκπαίδευση και κοινωνική υποστήριξη.