Πριν από μόλις ενάμιση μήνα ο λαός των Rossoneri θύμιζε, το λιγότερο, ταύρο σε υαλοπωλείο, έτοιμος να γκρεμίσει και να θρυμματίσει την ωραία και πολυτελή βιτρίνα που είχαν στήσει οι Αμερικανοί, πρώτα του Έλιοτ, ύστερα του Τζέρι Καρντινάλε.
Ο Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς μόλις είχε αποχαιρετήσει το ποδόσφαιρο, και το Μιλάνο. Ο Σάντρο Τονάλι επίσης, αλλά για να συνεχίσει την «τριγωνομετρία» του στο Νιουκάσλ παρόλο τις υποσχέσεις ότι ο ταλαντούχος Ιταλός, μέσος επιθετικός δεν πρόκειται να κουνηθεί από το «Σαν Σίρο».
Και σαν κερασάκι, που λέμε, στην τούρτα, ακριβέστερα σαν κεραμίδα στο κεφάλι τους, οι φίλαθλοι πάθαιναν και τρίτο χτύπημα μόλις μάθαιναν ότι η Red Bird, η εταιρία που από πέρυσι ελέγχει το 100% της ομάδας είχε πάψει από τα καθήκοντά του τον Πάολο Μαλντίνι, «Totem» της Μίλαν, έως τότε γενικό της διευθυντή, με τον πρώτο, αλλά και τον τελευταίο λόγο στις όποιες μεταγραφές.
Προδομένοι, αλλά και πληγωμένοι για τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικανοί τόλμησαν να φερθούν με τέτοια αγένεια σ’ ένα όνομα, που επί τρεις γενιές ήταν, με τον παππού Τσέζαρε, είναι, με τον Πάολο και θα είναι, με τον εγγονό Κρίστιαν άμεσα συνδεδεμένο με τα μαύρο κόκκινα χρώματα, εκατοντάδες φίλαθλοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα προς τη διοίκηση και την ιδιοκτησία προειδοποιώντας με αντίποινα, σαμποτάζ ως προς την αγορά διαρκείας, κατά συνέπεια και άδειες εξέδρες.
Επειδή οι Αμερικανοί δεν είναι καθόλου χαζοί, αλλά το αντίθετο, πανέξυπνοι και παμπόνηροι έπιασαν τον σφυγμό της βάσης, άκουσαν και ζύγισαν τα θέλω και το πείσμα της και για να της χρυσώσει το χάπι μέσα σ’ ένα μήνα της έχτισε, από το πουθενά μία εντελώς ολοκαίνουργια και νεανική ομάδα με οκτώ πεπειραμένους παίκτες για τους οποίους ξοδεύτηκαν κοντά στα 130εκ. ευρώ, από τα οποία τα 65 από την πώληση του Τονάλι.
Μαζί με τους Ζλάταν και Τονάλι έφυγε και ο Ρέμπιτς. Ενώ με τις βαλίτσες στο χέρι είναι και οι Μεσίας, Ορίτζι, Αντλί, Μπάλο Τουρέ, αλλά και ο Βέλγος Ντε Κέτελαρ, που από περυσινή υπόσχεση εξελίχθηκε σε μεγάλη απογοήτευση.
Το θέμα είναι ότι, ξαφνικά οι φίλαθλοι, όχι μόνο ηρέμησαν, αλλά άρχισαν να σκέφτονται ότι μπορούν να συναγωνιστούν στα ίσια με τα «μισητά ξαδέλφια» της Ίντερ. Κι επειδή οι Αμερικανοί δεν είναι χαζοί, αλλά το αντίθετο ο Καρντινάλε υποσχέθηκε ένα ακόμη, μεγάλο «μπαμ» έως το τέλος Αυγούστου. Σεβασμός, λοιπόν στους Μαλντίνι και την Ιστορία της Μίλαν, αλλά παράλληλα μ’ ένα μάτι και στο μέλλον μίας ομάδας που δεν έχει πλέον να ζηλέψει απολύτως τίποτα από τις υπόλοιπες. Είναι σε καλά χέρια η ομάδα. Ξέρει τι κάνει ο Καρντινάλε: ως επιχειρηματίας ελέγχει και το 10% της Fenway, ιδιοκτήτριας της Λίβερπουλ. Αυτό από μόνο του φτάνει.
